Ταΰγετος κορυφή και Σπηλιά Λιαντίνη | Τι είδαμε ;
52.1 هزار بار بازدید -
2 سال پیش
-
Ξυπνώντας στις
Ξυπνώντας στις 2:30 το πρωί για να ανέβεις μια κορυφή είναι από μόνο του μια τρελή εμπειρία. Όσοι το έχουν κάνει θα καταλάβουν το συναίσθημα του να περπατάς στο σκοτάδι πάνω σε έναν γίγαντα.
Να περπατάς και να νιώθεις ότι ο χρόνος έχει σταματήσει. Γιατί όντως στον Ταΰγετο ο χρόνος αποκτά μια διαφορετική έννοια.
Σε κάθε βουνό υπάρχει κάτι μαγικό, κάτι αρχέγονο που σε τραβάει να εξερευνήσεις, να κινδυνέψεις, να ζήσεις, να πεθάνεις και να ξαναγεννηθείς εκεί.
Ε, λοιπόν στον βασιλιά της Πελοποννήσου αυτό το νιώθεις βαθιά στην ψυχή σου.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Φτάσαμε την προηγούμενη ημέρα στο καταφύγιο του Ταϋγέτου από νωρίς, ανεβαίνοντας από τις πηγές Μαγγανιάρη. Εξαιρετική διαδρομή μέσα στο δάσος.
Ο κ.Βαγγέλης και η κα.Δήμητρα στο καταφύγιο ήταν συμπαθέστατοι και φιλόξενοι. Άνθρωποι με πολλές ιστορίες στην πλάτη τους. Πολύ βουνό και περιπέτεια. Άνθρωποι που σε εμπνέουν να γίνεις καλύτερος και εσύ.
Κοιμηθήκαμε νωρίς ώστε να σώσουμε λίγες ώρες ύπνου για την πρωινή ανάβαση.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-Το πρωί στις 2:30 είχαμε όλοι ξυπνήσει , με μια βαριά καλημέρα όλη η παρέα, ετοιμαστήκαμε, φάγαμε κάτι "λίγο" και ξεκινήσαμε.
Πρώτη έκπληξη ήταν στο σημείο "Πλάκες" που ο ήλιος προμήνυε ότι θα ανατείλει και τα χρώματα στον ορίζοντα δημιουργούσαν μια ψευδαίσθηση ενός άλλου σύμπαντος.
-Όταν φτάσαμε στις "Πόρτες είδαμε την κορυφή καθαρά. Ήταν σαν να μας καλωσόριζε με ευγένεια και ανυπομονησία. Είχε αρχίσει να ξημερώνει και τα χρώματα στον ορίζοντα άλλαζαν συνεχώς.
-Λίγα λεπτά κάτω από την κορυφή, αν και η ανηφόρα γίνεται λίγο πιο απότομη το σώμα σου γεμίζει περισσότερη ενέργεια. Όχι από την ανυπομονησία, ούτε επειδή "έχεις λίγο ακόμα". Αλλά επειδή το βουνό έχει αυτή την αρχέγονη ενέργεια και εσύ είσαι εκεί, μέσα στον πυρήνα της ζωής του.
-Η κορυφή του, μαγευτική, βλέπαμε το φαινόμενο της Πυραμίδας και όλο το άγχος της απόκοσμης πόλης, όλο το άτονο γκρι έμοιαζε πολύ μακρινό. Έμοιαζε ψεύτικο, μη φυσικό. Γιατί μετά από μια περιπλάνηση στο βουνό αυτό, δεν γυρίζεις ποτέ ίδιος.
Να περπατάς και να νιώθεις ότι ο χρόνος έχει σταματήσει. Γιατί όντως στον Ταΰγετο ο χρόνος αποκτά μια διαφορετική έννοια.
Σε κάθε βουνό υπάρχει κάτι μαγικό, κάτι αρχέγονο που σε τραβάει να εξερευνήσεις, να κινδυνέψεις, να ζήσεις, να πεθάνεις και να ξαναγεννηθείς εκεί.
Ε, λοιπόν στον βασιλιά της Πελοποννήσου αυτό το νιώθεις βαθιά στην ψυχή σου.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Φτάσαμε την προηγούμενη ημέρα στο καταφύγιο του Ταϋγέτου από νωρίς, ανεβαίνοντας από τις πηγές Μαγγανιάρη. Εξαιρετική διαδρομή μέσα στο δάσος.
Ο κ.Βαγγέλης και η κα.Δήμητρα στο καταφύγιο ήταν συμπαθέστατοι και φιλόξενοι. Άνθρωποι με πολλές ιστορίες στην πλάτη τους. Πολύ βουνό και περιπέτεια. Άνθρωποι που σε εμπνέουν να γίνεις καλύτερος και εσύ.
Κοιμηθήκαμε νωρίς ώστε να σώσουμε λίγες ώρες ύπνου για την πρωινή ανάβαση.
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
-Το πρωί στις 2:30 είχαμε όλοι ξυπνήσει , με μια βαριά καλημέρα όλη η παρέα, ετοιμαστήκαμε, φάγαμε κάτι "λίγο" και ξεκινήσαμε.
Πρώτη έκπληξη ήταν στο σημείο "Πλάκες" που ο ήλιος προμήνυε ότι θα ανατείλει και τα χρώματα στον ορίζοντα δημιουργούσαν μια ψευδαίσθηση ενός άλλου σύμπαντος.
-Όταν φτάσαμε στις "Πόρτες είδαμε την κορυφή καθαρά. Ήταν σαν να μας καλωσόριζε με ευγένεια και ανυπομονησία. Είχε αρχίσει να ξημερώνει και τα χρώματα στον ορίζοντα άλλαζαν συνεχώς.
-Λίγα λεπτά κάτω από την κορυφή, αν και η ανηφόρα γίνεται λίγο πιο απότομη το σώμα σου γεμίζει περισσότερη ενέργεια. Όχι από την ανυπομονησία, ούτε επειδή "έχεις λίγο ακόμα". Αλλά επειδή το βουνό έχει αυτή την αρχέγονη ενέργεια και εσύ είσαι εκεί, μέσα στον πυρήνα της ζωής του.
-Η κορυφή του, μαγευτική, βλέπαμε το φαινόμενο της Πυραμίδας και όλο το άγχος της απόκοσμης πόλης, όλο το άτονο γκρι έμοιαζε πολύ μακρινό. Έμοιαζε ψεύτικο, μη φυσικό. Γιατί μετά από μια περιπλάνηση στο βουνό αυτό, δεν γυρίζεις ποτέ ίδιος.
2 سال پیش
در تاریخ 1401/04/05 منتشر شده
است.
52,174
بـار بازدید شده