Ben Kalbimden Ağlarım - Can Demiryel (Bukre)
303 هزار بار بازدید -
6 سال پیش
-
Ben aşağı mahallenin haylaz çocuğuyum.
Ben aşağı mahallenin haylaz çocuğuyum. Daha kendi çıkmazlarımı yeni öğrenirken, senin sokaklarında kayboldum. Hayatımda ilk defa bildiğim sokaklarda bilmediğim bir şey buldum. Aslında aşkı bulmak yoktur, içine düşmek vardır. Bu yüzden bu kadar yara bere. Bu yüzden bu kadar derin kalbime aldığım son darbe.
Her şey sana çıkıyor. Senin yolun bir tek sana gider, benim yolum yalnızca senden geçer. Sen bencil, ben sencil. Kusura bakma! İlk defa tanışıyorum aşkla. Beni bağışla. İster kendini başıma taç et, ister canıma tak et. Ve beni unutana kadar hatırla. Ona öyle denmez miydi yoksa? Öyle afili sözler bilmem ben. Aşağı mahallenin haylaz çocuğuyum işte. Ama sen de bilemezsin gülüşün bende kaç bahar eder. Cahilliğimi hoş gör; kanat çırpmayı bilmeyen kuş, koşmayı uçmak zanneder.
Biliyor musun ben ne acılar öptüm seni ararken? Meğer doğru insanı yanlış yerlerde aramışım bunca zaman. İşte sonunda çıktın karşıma.
Şeker gibiyimdir ha! Başkalarına mutluluk vermek uğruna erir giderim. Zerre gocunmam bundan. Sevmeyen ne demek istediğimi bilemez. Vallahi billahi kimse senin uğruna benden daha güzel ölemez. Aslında çoktan öldüm senin için de hayat bana yine seninle hayat verdi işte.
Aşağı mahallenin haylaz çocuğuyum ben. Yetmiyor seni yazmaya alfabem. Ama öyle çokta cahil değilim ha! Hayat okulu, yalnızlık bölümü mezunuyum. Senin giderken yazdıklarını ben dönerken tersten okuyorum. Sen, sen ol; başkası olma diyorum.
Herkesin bir hikayesi vardır. Benim de var. Anlat dediler. Ben hikayemi anlattım, onlar fıkra diye güldüler. Bu yüzden aman dikkat et dostuna düşmanına. İki yüzlü dostların, acımasız düşmanlarından daha çok iş açar başına. Ben hep böyle süründüm ama kimse düşmedi benim yüzümden. Başka türlü ayakta duramam, hadi tut kaldır beni özümden.
Bekliyorum seni. Ha eğer şaşırmamı istiyorsan, beklemiyormuş gibi de yaparım. Yeter ki gel. Bak gelmezsen şimdi şuracıkta umutlarımı bileklerimden keser, kendimi kalbimden asarım. Hâlâ hata yapabilecek kadar insanım.
Anladım... Anladım... Galiba sen de yaralar taşıyorsun içinde. Farkediyorum, zaman zaman kanıyorsun. Hatta sen kanadıkça ben kendimi yara sanıyorum.
Yine olmadı değil mi? Yine konuşamadım şiir gibi... Zaten bu aşkta bir aksilik vardı sanki. Keşke kalbim kadar zengin olabilseydim... Ama keşkelerle yürümezdi aşklar değil mi? Sen bana aldırma. Ben aşağı mahallenin haylaz çocuğuyum. Benden bi şiir olmaz! Bizim renklerimiz bile birbirini tutmaz. Sen beyazsın bulut gibi. Ben karayım. Ama güneş yanağı değil, kader yanığı bizimkisi. Dedim ya bir şiir olmaz benden. Aşağı mahallenin haylaz çocuğuyum ben. Yani unutulmaya hep hazırım.Gözlerime bakma! Ben kalbimden ağlarım...
Kalbimden ağlarım...
Kahraman Tazeoğlu
Her şey sana çıkıyor. Senin yolun bir tek sana gider, benim yolum yalnızca senden geçer. Sen bencil, ben sencil. Kusura bakma! İlk defa tanışıyorum aşkla. Beni bağışla. İster kendini başıma taç et, ister canıma tak et. Ve beni unutana kadar hatırla. Ona öyle denmez miydi yoksa? Öyle afili sözler bilmem ben. Aşağı mahallenin haylaz çocuğuyum işte. Ama sen de bilemezsin gülüşün bende kaç bahar eder. Cahilliğimi hoş gör; kanat çırpmayı bilmeyen kuş, koşmayı uçmak zanneder.
Biliyor musun ben ne acılar öptüm seni ararken? Meğer doğru insanı yanlış yerlerde aramışım bunca zaman. İşte sonunda çıktın karşıma.
Şeker gibiyimdir ha! Başkalarına mutluluk vermek uğruna erir giderim. Zerre gocunmam bundan. Sevmeyen ne demek istediğimi bilemez. Vallahi billahi kimse senin uğruna benden daha güzel ölemez. Aslında çoktan öldüm senin için de hayat bana yine seninle hayat verdi işte.
Aşağı mahallenin haylaz çocuğuyum ben. Yetmiyor seni yazmaya alfabem. Ama öyle çokta cahil değilim ha! Hayat okulu, yalnızlık bölümü mezunuyum. Senin giderken yazdıklarını ben dönerken tersten okuyorum. Sen, sen ol; başkası olma diyorum.
Herkesin bir hikayesi vardır. Benim de var. Anlat dediler. Ben hikayemi anlattım, onlar fıkra diye güldüler. Bu yüzden aman dikkat et dostuna düşmanına. İki yüzlü dostların, acımasız düşmanlarından daha çok iş açar başına. Ben hep böyle süründüm ama kimse düşmedi benim yüzümden. Başka türlü ayakta duramam, hadi tut kaldır beni özümden.
Bekliyorum seni. Ha eğer şaşırmamı istiyorsan, beklemiyormuş gibi de yaparım. Yeter ki gel. Bak gelmezsen şimdi şuracıkta umutlarımı bileklerimden keser, kendimi kalbimden asarım. Hâlâ hata yapabilecek kadar insanım.
Anladım... Anladım... Galiba sen de yaralar taşıyorsun içinde. Farkediyorum, zaman zaman kanıyorsun. Hatta sen kanadıkça ben kendimi yara sanıyorum.
Yine olmadı değil mi? Yine konuşamadım şiir gibi... Zaten bu aşkta bir aksilik vardı sanki. Keşke kalbim kadar zengin olabilseydim... Ama keşkelerle yürümezdi aşklar değil mi? Sen bana aldırma. Ben aşağı mahallenin haylaz çocuğuyum. Benden bi şiir olmaz! Bizim renklerimiz bile birbirini tutmaz. Sen beyazsın bulut gibi. Ben karayım. Ama güneş yanağı değil, kader yanığı bizimkisi. Dedim ya bir şiir olmaz benden. Aşağı mahallenin haylaz çocuğuyum ben. Yani unutulmaya hep hazırım.Gözlerime bakma! Ben kalbimden ağlarım...
Kalbimden ağlarım...
Kahraman Tazeoğlu
6 سال پیش
در تاریخ 1397/06/03 منتشر شده
است.
303,067
بـار بازدید شده