نقد فیلم دشمن | Opponent 2023
2.2 هزار بار بازدید -
7 ماه پیش
-
این موجودات در کدام دنیا
این موجودات در کدام دنیا سیر می‌کنند؟
نام انگلیسی: Opponent
نام فارسی: دشمن
محصول: ۲۰۲۳ – سوئد، نروژ
ژانر: درام
امتیاز: ۰ از ۴
مصطفی ملکی
در دنیای هنر هیچ چیزی به زور نیست. زمانی که استعداد نداری و فقط به‌سبب برخی درون‌مایه‌های حساس قرار است اثری را روی پرده ببری، قرار نیست تبدیل به فیلمساز شوی. میلاد عالمی که خود یک پناهنده بوده و اکنون در سینمای اسکاندیناوی زیست می‌کند، در جدیدترین اثر خود به‌سراغ کمپ پناهندگان رفته است. باز هم حضور مارکوپولویی که سعی دارد خود را از نابازیگری نجات دهد در این فیلم به چشم می‌خورد. گویا آقای معادی همه‌‌ی عزم خود را جزم کرده تا خود را بهتر در معرض سال‌های تلف کردن عمر در عرصه‌ی بازیگری قرار دهد و این امر را بیشتر و بیشتر بر خود مشهود کند.
بسیاری از فیلم‌سازان در سرتاسر تاریخ سینما نیمی از توان خود را در افتتاحیه‌ی فیلم خرج می‌کنند. برای لحظه‌ای افتتاحیه‌ی آثار سینمایی را در طول تاریخ به‌یاد بیاورید؛ از «شرم» تا «یوزپلنگ»، از سینمای صامت تا ناطق، همه‌اشان افتتاحیه را همچون شوکی لحظه‌ای یا نشئگی آرام‌بخشی به مخاطب ارائه می‌دهند. حال به این فیلم بازگردیم. این افتتاحیه در خوش‌بینانه‌ترین حالت متعلق به فردی است که به‌تازگی سعی دارد در بازار مکاره‌ی اینستاگرام برای خود مخاطب جذب کند. آقای عالمی شما آن‌قدر ناتوان هستید که حتی نتوانسته‌اید در این افتتاحیه موقعیتی رازآلود و در عین حال پر از تنش را در برابر چشم مخاطب قرار دهید. بازی بسیار ضعیف پیمان معادی در نقش ایمان و آن درگیری کودکانه را در یک سو قرار دهید و آن تک نمایی را که این کاراکتر قبل از شروع تیتراژ فیلم در حال آمدن به‌سمت دوربین و خارج شدن از کادر است پکیج کاملی از ناتوانی این کارگردان در شناخت فرم تصویری است. آیا عالمی در اتاق تدوین به این خروج معادی از کادر نخندیده است؟ آیا این صدای جیغ‌گونه‌ی معادی در هنگام خروج از قاب باعث نشده آن‌ها برداشت دیگری از این صحنه داشته باشند؟ این سوالات را باید آقای عالمی پاسخ دهد.
در هر حال وارد روایت می‌شویم. عالمی گویا خودش نیز دوران پناهندگی و حضور در کمپ‌های پناهندگی را تجربه کرده است. ایمان به‌اتفاق همسر و دو دخترش دائم در حال جابه‌جایی میان کمپ‌ها هستند تا زمانی که دولت سوئد بتواند پناهندگی آن‌ها را تأیید کند. ظاهراً این خانواده به‌سبب اینکه یکی از دوستان ایمان در باشگاه و تیم ملی کشتی به او بهتان حضور در تظاهرات سرتاسری را زده فرار کرده‌اند و از طریق ترکیه و دیگر کشورها و به‌صورت زمینی به سوئد پناهنده شده‌اند. آقای عالمی در همان ابتدا تصاویری را از این کمپ پناهندگان به ما نشان می‌دهد که احساس می‌کنیم کم‌کم قرار است با رئالیسمی اجتماعی مواجه شویم. اما رفته‌رفته ناخنک‌زدن‌های او بیشتر می‌شود و به‌همان نسبت تمرکز کارگردان کمتر و کمتر. زمانی که قادر نیستی حتی یک خرده‌روایت را پیش ببری، اشتباه می‌کنی که انبوهی از آن‌ها را به روایت اصلی خود الصاق کنی. آقای عالمی گویا هیچ درکی از سینما ندارد. او فقط سعی دارد با نشان دادن گرگ‌ها، گوزن‌ها، زمین‌های پوشیده از برف و در نهایت آن بازی‌های کودکانه با تکنیک‌های سینمایی و حرکت دوربین مخاطب را به اثر خود بچسباند. برای درک بهتر این موضوع به فیلم «حیوان من» مراجعه کنید. آقای عالمی در فیلم خود پس از چند نمایی که از گرگ‌ها به ما می‌دهد، دوربین را در مسیری که ایمان در حال راندن موتور است دچار لرزش می‌کند تا مخاطب را وادار کند که ایمان را همچون گرگی سرگردان میان این کوره‌راه‌های پوشیده از برف در نظر بگیرد. اما این ایمان و گرگ چه تناسبی با یکدیگر دارند؟
این زباله‌ی تصویری در درون‌مایه‌ی خود پا را حتی فراتر هم گذاشته و سعی دارد مخاطب را وارد دنیایی از جنس هوموسکشوالیتی و لمس‌های تنانه‌ی دو مرد کند و از آن‌سو بدون اینکه شخصیت‌پردازی‌ای از کاراکتر مریم و دیگران داشته باشد، با چند شات ایمان را در نظر این زن از چشم می‌اندازد. پرده‌ی سوم این داستان را هم مخاطب و به‌خصوص مخاطب ایرانی باید به‌راحتی از ایشان بپذیرد. آسانسور رفت‌و‌برگشت کاراکترهای فیلم آقای عالمی آن‌قدر مضحک است که دیگر حتی نیازی نیست در باب آن صحبت کنیم. ایمان فرار کرد، تن دیگری را غیر از زن لمس کرد، مریم پیانو درس می‌داد، خانه‌دار شد، این دو پناهنده شدند، بچه‌دار شدند، برگشتند، و گل و شیرینی هم پخش شد. خاک بر سر دنیایی که آقای عالمی فیلمساز ایرانی آن باشد
#سینما #cinema #filmreview #نقد_فیلم #فیلم #opponent2023
لینک حمایت از کانال:
حامی باش: https://hamibash.com/supportus/tippers
ما را در دیگر شبکه‌های اجتماعی هم دنبال کنید
اینستاگرام: Instagram: onefilmonelife
تلگرام: https://t.me/OnefilmOnelife
توئیتر: Twitter: OnefilmOnelife
نام انگلیسی: Opponent
نام فارسی: دشمن
محصول: ۲۰۲۳ – سوئد، نروژ
ژانر: درام
امتیاز: ۰ از ۴
مصطفی ملکی
در دنیای هنر هیچ چیزی به زور نیست. زمانی که استعداد نداری و فقط به‌سبب برخی درون‌مایه‌های حساس قرار است اثری را روی پرده ببری، قرار نیست تبدیل به فیلمساز شوی. میلاد عالمی که خود یک پناهنده بوده و اکنون در سینمای اسکاندیناوی زیست می‌کند، در جدیدترین اثر خود به‌سراغ کمپ پناهندگان رفته است. باز هم حضور مارکوپولویی که سعی دارد خود را از نابازیگری نجات دهد در این فیلم به چشم می‌خورد. گویا آقای معادی همه‌‌ی عزم خود را جزم کرده تا خود را بهتر در معرض سال‌های تلف کردن عمر در عرصه‌ی بازیگری قرار دهد و این امر را بیشتر و بیشتر بر خود مشهود کند.
بسیاری از فیلم‌سازان در سرتاسر تاریخ سینما نیمی از توان خود را در افتتاحیه‌ی فیلم خرج می‌کنند. برای لحظه‌ای افتتاحیه‌ی آثار سینمایی را در طول تاریخ به‌یاد بیاورید؛ از «شرم» تا «یوزپلنگ»، از سینمای صامت تا ناطق، همه‌اشان افتتاحیه را همچون شوکی لحظه‌ای یا نشئگی آرام‌بخشی به مخاطب ارائه می‌دهند. حال به این فیلم بازگردیم. این افتتاحیه در خوش‌بینانه‌ترین حالت متعلق به فردی است که به‌تازگی سعی دارد در بازار مکاره‌ی اینستاگرام برای خود مخاطب جذب کند. آقای عالمی شما آن‌قدر ناتوان هستید که حتی نتوانسته‌اید در این افتتاحیه موقعیتی رازآلود و در عین حال پر از تنش را در برابر چشم مخاطب قرار دهید. بازی بسیار ضعیف پیمان معادی در نقش ایمان و آن درگیری کودکانه را در یک سو قرار دهید و آن تک نمایی را که این کاراکتر قبل از شروع تیتراژ فیلم در حال آمدن به‌سمت دوربین و خارج شدن از کادر است پکیج کاملی از ناتوانی این کارگردان در شناخت فرم تصویری است. آیا عالمی در اتاق تدوین به این خروج معادی از کادر نخندیده است؟ آیا این صدای جیغ‌گونه‌ی معادی در هنگام خروج از قاب باعث نشده آن‌ها برداشت دیگری از این صحنه داشته باشند؟ این سوالات را باید آقای عالمی پاسخ دهد.
در هر حال وارد روایت می‌شویم. عالمی گویا خودش نیز دوران پناهندگی و حضور در کمپ‌های پناهندگی را تجربه کرده است. ایمان به‌اتفاق همسر و دو دخترش دائم در حال جابه‌جایی میان کمپ‌ها هستند تا زمانی که دولت سوئد بتواند پناهندگی آن‌ها را تأیید کند. ظاهراً این خانواده به‌سبب اینکه یکی از دوستان ایمان در باشگاه و تیم ملی کشتی به او بهتان حضور در تظاهرات سرتاسری را زده فرار کرده‌اند و از طریق ترکیه و دیگر کشورها و به‌صورت زمینی به سوئد پناهنده شده‌اند. آقای عالمی در همان ابتدا تصاویری را از این کمپ پناهندگان به ما نشان می‌دهد که احساس می‌کنیم کم‌کم قرار است با رئالیسمی اجتماعی مواجه شویم. اما رفته‌رفته ناخنک‌زدن‌های او بیشتر می‌شود و به‌همان نسبت تمرکز کارگردان کمتر و کمتر. زمانی که قادر نیستی حتی یک خرده‌روایت را پیش ببری، اشتباه می‌کنی که انبوهی از آن‌ها را به روایت اصلی خود الصاق کنی. آقای عالمی گویا هیچ درکی از سینما ندارد. او فقط سعی دارد با نشان دادن گرگ‌ها، گوزن‌ها، زمین‌های پوشیده از برف و در نهایت آن بازی‌های کودکانه با تکنیک‌های سینمایی و حرکت دوربین مخاطب را به اثر خود بچسباند. برای درک بهتر این موضوع به فیلم «حیوان من» مراجعه کنید. آقای عالمی در فیلم خود پس از چند نمایی که از گرگ‌ها به ما می‌دهد، دوربین را در مسیری که ایمان در حال راندن موتور است دچار لرزش می‌کند تا مخاطب را وادار کند که ایمان را همچون گرگی سرگردان میان این کوره‌راه‌های پوشیده از برف در نظر بگیرد. اما این ایمان و گرگ چه تناسبی با یکدیگر دارند؟
این زباله‌ی تصویری در درون‌مایه‌ی خود پا را حتی فراتر هم گذاشته و سعی دارد مخاطب را وارد دنیایی از جنس هوموسکشوالیتی و لمس‌های تنانه‌ی دو مرد کند و از آن‌سو بدون اینکه شخصیت‌پردازی‌ای از کاراکتر مریم و دیگران داشته باشد، با چند شات ایمان را در نظر این زن از چشم می‌اندازد. پرده‌ی سوم این داستان را هم مخاطب و به‌خصوص مخاطب ایرانی باید به‌راحتی از ایشان بپذیرد. آسانسور رفت‌و‌برگشت کاراکترهای فیلم آقای عالمی آن‌قدر مضحک است که دیگر حتی نیازی نیست در باب آن صحبت کنیم. ایمان فرار کرد، تن دیگری را غیر از زن لمس کرد، مریم پیانو درس می‌داد، خانه‌دار شد، این دو پناهنده شدند، بچه‌دار شدند، برگشتند، و گل و شیرینی هم پخش شد. خاک بر سر دنیایی که آقای عالمی فیلمساز ایرانی آن باشد
#سینما #cinema #filmreview #نقد_فیلم #فیلم #opponent2023
لینک حمایت از کانال:
حامی باش: https://hamibash.com/supportus/tippers
ما را در دیگر شبکه‌های اجتماعی هم دنبال کنید
اینستاگرام: Instagram: onefilmonelife
تلگرام: https://t.me/OnefilmOnelife
توئیتر: Twitter: OnefilmOnelife
7 ماه پیش
در تاریخ 1402/09/21 منتشر شده
است.
2,219
بـار بازدید شده