Polski pawilon na Wystawie Światowej - Paryż 1937
15.2 هزار بار بازدید -
15 سال پیش
-
Wystawa Światowa w Paryżu w
Wystawa Światowa w Paryżu w 1937 r. odbyła się pod hasłem "Sztuka i technika w nowoczesnym życiu" i była próbą przywrócenia dawnego blasku Wystawie Światowej. Służyć temu miała m.in. telewizja prezentowana przez firmę Telefunken.
Pawilon Polski był lekką, wchodzącą w przestrzeń konstrukcją, oszczędny w formie i wkomponowany w zieleń posiadał kontemplacyjny wręcz charakter. Tak opisuje go prof. Irena Huml: "Centralny punkt architektoniczny stanowiła monumentalna, klasyczna niemal rotunda honorowa, zaprojektowana przez Stanisława Brukalskiego i Bohdana Pniewskiego. (...) W głównej hali wystawowej, ze szkła i betonu, zaprojektowanej przez Bohdana Lacherta i Józefa Szanajcę, pomieszczono cztery wnętrza typu mieszkalnego: jadalnię, salon, wnętrze uniwersalne oraz przeznaczone do domku wypoczynkowo-letniskowego. Demonstrowały one przybierające na sile tendencje wyrafinowanego kontrastowania form, barw, faktur i tworzyw."
rzedstawiono takie zagadnienia jak turystyka, odkrycia naukowe, kinematograficzne, przemysł, komunikacja, urbanistyka, architektura, sztuka, szkolnictwo oraz poszczególne miasta. Nowoczesne, lekkie i przestronne były wnętrza wystawiennicze monopolów. Zaprezentowano awangardowe projekty warszawskich wzorcowych osiedli robotniczych z lat 1932-36 (Żoliborz, Rakowiec). Stoiska firm i przedsiębiorstw projektowali najwybitniejsi graficy warszawscy.
Znamienne jest, iż polska wystawa ta posiadała oddzielny dział poświęcony reklamie (Pavillon de la Publicité). Jak czytamy w katalogu: "(...) Polska [prezentowana jest] jako rynek zbytu, do którego dotrzeć można poprzez ogłoszenie w prasie polskiej." Ten strategiczny sposób myślenia znalazł swe odzwierciedlenie na ekspozycji: przedstawiono mapę kraju obrazującą podział na zasadnicze strefy gospodarcze, dane o składzie zawodowym ludności itp. Pokazano też polski plakat, który w owym czasie osiągnął już absolutne wyżyny.
Drugim biegunem były działy związane z rzemiosłem i sztuką ludową. Podejście do tych zagadnień uległo pewnej pozytywnej reformie. Dział był purystycznie przejrzysty, eksponaty leżały na ażurowych regałach. Przedstawiono koncepcję zaaplikowania sztuki ludowej i rzemiosła do wnętrz mieszkalnych. Estetykę ludową reprezentowały nie tylko przedmioty o funkcji czysto ozdobnej - świątki, pisanki, wycinanki, drzeworyty i deski rzeźbione, tkaniny, lalki, biżuteria, ale też sprzęty użytkowe: meble (m.in. fotele pokryte ręcznie drukowaną tkaniną, produkowane metodą półprzemysłową), świeczniki, firanki, serwetki, odzież, galanteria. Można zatem powiedzieć, że polscy projektanci znaleźli jednak brakującą formułę na zastosowanie sztuki do przemysłu, łącząc w jedną, projektową myśl, założenia funkcjonalistyczne i narodowe. Prezentacja przedmiotów użytkowych wykonanych metodą rzemieślniczą lub półprzemysłową, pozwoliło na zaakcentowanie polskiej jakości i promowanie jej jako pojęcia, synonimu solidności i trwałości, sprawdzającej się w procesie użytkowym przedmiotu funkcjonującego w rzeczywistości. Tym samym, przedmioty te odnalazły wreszcie swój współczesny sens, stały się towarem, nie tylko reliktem mozolnie przywracanej do życia przeszłości. Te "wyroby rękodzielnicze wieśniaków zastosowane do użytku nowoczesnego", jak je nazywa autor katalogu, realizują hasło zawarte w tytule wystawy "Sztuka i technika w życiu codziennym", co jest dla nich niewątpliwą nobilitacją.
Wszystkie wystawione w przestronnym Dziale Sztuk Pięknych eksponaty pochodziły z ostatnich pięciu lat (z wyjątkiem malarstwa Eugeniusza Zaka i rzeźby Stanisława Ostrowskiego). Dominowała tematyka obyczajowa. Zabrakło, niestety, doskonałej awangardy artystycznej. Podobnie jak w innych wystawach, nie omieszkano zwrócić się choć na chwilę ku świetlanej przeszłości i patosowi. W Rotundzie, na tle gigantycznego , wypisanego antykwą napisu-cytatu, wystawiono siedem posągów królów polskich. Zaprezentowano gobelin z Janem III Sobieskim, heraldykę. Wstęp do katalogu informował głównie o przeszłości kraju.
Pawilon na zachodzie przyjęto bardzo dobrze. W Polsce był szeroko krytykowany.
Pawilon Polski był lekką, wchodzącą w przestrzeń konstrukcją, oszczędny w formie i wkomponowany w zieleń posiadał kontemplacyjny wręcz charakter. Tak opisuje go prof. Irena Huml: "Centralny punkt architektoniczny stanowiła monumentalna, klasyczna niemal rotunda honorowa, zaprojektowana przez Stanisława Brukalskiego i Bohdana Pniewskiego. (...) W głównej hali wystawowej, ze szkła i betonu, zaprojektowanej przez Bohdana Lacherta i Józefa Szanajcę, pomieszczono cztery wnętrza typu mieszkalnego: jadalnię, salon, wnętrze uniwersalne oraz przeznaczone do domku wypoczynkowo-letniskowego. Demonstrowały one przybierające na sile tendencje wyrafinowanego kontrastowania form, barw, faktur i tworzyw."
rzedstawiono takie zagadnienia jak turystyka, odkrycia naukowe, kinematograficzne, przemysł, komunikacja, urbanistyka, architektura, sztuka, szkolnictwo oraz poszczególne miasta. Nowoczesne, lekkie i przestronne były wnętrza wystawiennicze monopolów. Zaprezentowano awangardowe projekty warszawskich wzorcowych osiedli robotniczych z lat 1932-36 (Żoliborz, Rakowiec). Stoiska firm i przedsiębiorstw projektowali najwybitniejsi graficy warszawscy.
Znamienne jest, iż polska wystawa ta posiadała oddzielny dział poświęcony reklamie (Pavillon de la Publicité). Jak czytamy w katalogu: "(...) Polska [prezentowana jest] jako rynek zbytu, do którego dotrzeć można poprzez ogłoszenie w prasie polskiej." Ten strategiczny sposób myślenia znalazł swe odzwierciedlenie na ekspozycji: przedstawiono mapę kraju obrazującą podział na zasadnicze strefy gospodarcze, dane o składzie zawodowym ludności itp. Pokazano też polski plakat, który w owym czasie osiągnął już absolutne wyżyny.
Drugim biegunem były działy związane z rzemiosłem i sztuką ludową. Podejście do tych zagadnień uległo pewnej pozytywnej reformie. Dział był purystycznie przejrzysty, eksponaty leżały na ażurowych regałach. Przedstawiono koncepcję zaaplikowania sztuki ludowej i rzemiosła do wnętrz mieszkalnych. Estetykę ludową reprezentowały nie tylko przedmioty o funkcji czysto ozdobnej - świątki, pisanki, wycinanki, drzeworyty i deski rzeźbione, tkaniny, lalki, biżuteria, ale też sprzęty użytkowe: meble (m.in. fotele pokryte ręcznie drukowaną tkaniną, produkowane metodą półprzemysłową), świeczniki, firanki, serwetki, odzież, galanteria. Można zatem powiedzieć, że polscy projektanci znaleźli jednak brakującą formułę na zastosowanie sztuki do przemysłu, łącząc w jedną, projektową myśl, założenia funkcjonalistyczne i narodowe. Prezentacja przedmiotów użytkowych wykonanych metodą rzemieślniczą lub półprzemysłową, pozwoliło na zaakcentowanie polskiej jakości i promowanie jej jako pojęcia, synonimu solidności i trwałości, sprawdzającej się w procesie użytkowym przedmiotu funkcjonującego w rzeczywistości. Tym samym, przedmioty te odnalazły wreszcie swój współczesny sens, stały się towarem, nie tylko reliktem mozolnie przywracanej do życia przeszłości. Te "wyroby rękodzielnicze wieśniaków zastosowane do użytku nowoczesnego", jak je nazywa autor katalogu, realizują hasło zawarte w tytule wystawy "Sztuka i technika w życiu codziennym", co jest dla nich niewątpliwą nobilitacją.
Wszystkie wystawione w przestronnym Dziale Sztuk Pięknych eksponaty pochodziły z ostatnich pięciu lat (z wyjątkiem malarstwa Eugeniusza Zaka i rzeźby Stanisława Ostrowskiego). Dominowała tematyka obyczajowa. Zabrakło, niestety, doskonałej awangardy artystycznej. Podobnie jak w innych wystawach, nie omieszkano zwrócić się choć na chwilę ku świetlanej przeszłości i patosowi. W Rotundzie, na tle gigantycznego , wypisanego antykwą napisu-cytatu, wystawiono siedem posągów królów polskich. Zaprezentowano gobelin z Janem III Sobieskim, heraldykę. Wstęp do katalogu informował głównie o przeszłości kraju.
Pawilon na zachodzie przyjęto bardzo dobrze. W Polsce był szeroko krytykowany.
15 سال پیش
در تاریخ 1388/09/24 منتشر شده
است.
15,282
بـار بازدید شده