کودک دل را نوازش میکنم / شعر و خوانش - علی رضا جعفری(آزادی) Alireza Jaffari

هر سحر وقتی که در خلوت نیایش میکنم
می‌نشینم کودک دل را نوازش میکنم

یاد می‌آرم هنوز آن روزهای رفته را
باز صبر خویش را دعوت به چالش میکنم

مرغ ذهنم می‌پرد تا آسمان‌های خیال
آفتاب مهر مادر را ستایش میکنم

چون نظر بر کوچه‌باغ زندگانی میکنم
برگ‌های زرد را یک یک شمارش میکنم

خوب می‌آید به یادم خندهٔ پایان سال
نمره‌های افتضاح بچه‌های بی خیال

خالی از تردید، سرشار از نشاط زندگی
خالی و متروکه است اینک حیاط زندگی

می‌کشاند بار ما را غم به ابیات غزل
گشته حال و روزمان این روزها ضرب‌المثل

تا می‌آیم خوش شوم با یاد ایام قدیم
می‌شود از زهر، پُر، آن ظرف لبریز از عسل

آسمان آن روزها پر بود از ابرِ صفا
حیف می‌بارد کنون از ابرها سنگ جدل

از نجابت موج می‌زد چشم‌های دوستان
از محبت مثل دریا بود هر کو، هر محل

غصه کم کم شهر ما را ساکت و دلگیر کرد
روح ما را در میان کودکی‌ها پیر کرد

می‌خراشد سینه‌ام از زخم‌های روزگار
می‌برد ما را به سوی کوچه‌های بی قرار

باز گو ای آسمان غمنامهٔ امروز را
خسته‌ام کرده‌است این چشم خیس از انتظار

هم‌کلاسی! دفن شد آواز من در زیر برف
در زمستانی که می‌دانم نمی‌آید بهار

خوب می‌آید به یادم چشم‌های مست دوست
مانده فکرم در میان کوچه، پای آن چنار

آفتاب عمر دارد می‌رود در پشت کوه
لحظه‌های زندگی را، نازنین! فرصت شمار

بوی نان تازه پیچیده‌است آری در سرم
می رسد دائم به گوشم حرفهای مادرم

داد میزد از سر دلواپسی نام مرا
کاش می‌شد خنده‌اش شیرین کند کام مرا

مادرم رفت و پدر رفت و رفیقان نیز هم
میبرد من را به سوی نیستی، سیلاب غم

خسته و آزرده‌ام از گردش این روزگار
می‌نشینم منتظر در ایستگاه آن قطار

در تنور خانه‌ام هر چند هیزم کرده‌ام
آفتاب زندگی را در دلم گم کرده‌ام

گر چه آزرده‌است دل، لبخند یاران یاد باد
روز وصل دوستان، آن روزگاران یاد باد٭

علی رضا جعفری(آزادی)

٭روز وصل دوستداران یاد باد/ یاد باد آن روزگاران، یاد باد (حافظ)