عینِ عرفان ۹, فرق انسان کامل و انسان مطلق
4.9 هزار بار بازدید -
11 سال پیش
-
آشنایی با مقوله عرفان و
آشنایی با مقوله عرفان و تصوف, با دکتر سیدمصطفی آزمایش
در هر یک از این برنامه ها یک مقوله از مقولات عرفان و تصوف مورد تشریح قرار میگیرد
موضوع مورد بحث این جلسه فرق انسان کامل و انسان مطلق است
با سلام و تشکر از شما و شنوندگان و بیندگان عزیز برنامه ع عرفان ؛ بحث جلسه قبل ما در رابطه با ارادت و رشته اتصال بین مرید و مراد بود که در حین گفتگو رسیدیم به نقطه تفکیک و تمایز بین انسان کامل و انسان مطلق و الان باید توضیح بدیم که انسان کامل به چه کسی اطلاق میشه .از ابتدای صحبتمون یادآوری کرده بودیم که انسان یک معجونیست از جسم و روح است جسم انسان از عالم ماده ساخته شده از ترکیب آخشیچال چهارگانه ساخته شده که نهایتا تجزیه در پی داره یعنی جسم ناپایداره و هر چیزی که به جسم مربوط باشه ناپایداره اما اون بخش اساسی وجود انسان که باقیست و به دوام و تحول خودش بعد از جدایی از جسم هم ادامه میده روح انسانه و تفخه الهیه به این واسطه است که انسان از سایر موجودات متمایز میشه یعنی علاوه بر جسم و جان و بدن برزخی که داره دارای یک روح آسمانی و ملکوتی هم هست و اون نیرویی که به خودش شعور داره و به خودش آگاهی داره و در پی شناخت خود هست همان روحشه که جوهر وجودش رو تشکیل میده و وقتی که وارد جسمش میشه وارد عالم حسی میشه از طریق حواس پنجگانه به عالم خارج ارتباط برقرار میکنه نسبت به معرفت ذاتی نسبت به خویشتن خویشش دچار غفلت میشه و چنان که تعریف کردیم عرفان بازیابی معرفت فطری نسبت به خویشتن خویش هست
یعنی انسان کامل کسی است که به جایی رسیده که زنگار از روی قلبش کنار رفته و به یک کمالی که رسیده قلبش آئینه ای شده که بازتاب حقایق جهان رو درک میکنه؟
همچنانکه یادآوری کردیم مولانا میفرماید
آئینه ات دانی چرا غماز نیست؟
زان که زنگار از رخش ممتاز نیست
رو تو زنگار از رخ آن پاک کن
بعد از آن نور را ادراک کن
این پرده های غفلت مانند زنگار مانند غبار مانند یک حجاب تیره و تاریکه که روی صفحه آئینه قلب افتاده و چشم باطن و چشم سوم ، چشم جان بین وقتی به درون نگاه میکنه نور و روشنایی نمیبینه. در نتیجه سلوک عبارت است از کنار زدن این پرده غفلت و قرار دادن آئینه دل در برابر پرتو پروردگار تعالی و دریافت انوار غیبی و اونوقت چشم دل به نور غیبی روشن میشه و میگه
منم که دیده به دیدار دوست کردم باز
چه شکر گویمت ای کار ساز بنده نواز
یعنی نور خدا رو در آئینه دلش مشاهده میکنه و بعد که بیشتر اون سرمه غیبی به چشمش باطنش کشیده میشه و بصیرت بصر درونی اش بیشتر میشه اون نور خداوند رو در وجود هر موجودی مشاهده میکنه و اون وقت میگه
به هر چه مینگرم صورت تو میبینم
نهانی از همه عالم زبس که پیدایی
و به همه چیز احساس محبت پیدا میکنه و میگه
به جهان خرم از آنم که جهان خرم از اوست
عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست
ادامه توضیحات مطلب مجاز نمیباشد.
برای دریافت کامل متن به لینک زیر مراجعه فرمایید
Facebook: 499829203470527
در هر یک از این برنامه ها یک مقوله از مقولات عرفان و تصوف مورد تشریح قرار میگیرد
موضوع مورد بحث این جلسه فرق انسان کامل و انسان مطلق است
با سلام و تشکر از شما و شنوندگان و بیندگان عزیز برنامه ع عرفان ؛ بحث جلسه قبل ما در رابطه با ارادت و رشته اتصال بین مرید و مراد بود که در حین گفتگو رسیدیم به نقطه تفکیک و تمایز بین انسان کامل و انسان مطلق و الان باید توضیح بدیم که انسان کامل به چه کسی اطلاق میشه .از ابتدای صحبتمون یادآوری کرده بودیم که انسان یک معجونیست از جسم و روح است جسم انسان از عالم ماده ساخته شده از ترکیب آخشیچال چهارگانه ساخته شده که نهایتا تجزیه در پی داره یعنی جسم ناپایداره و هر چیزی که به جسم مربوط باشه ناپایداره اما اون بخش اساسی وجود انسان که باقیست و به دوام و تحول خودش بعد از جدایی از جسم هم ادامه میده روح انسانه و تفخه الهیه به این واسطه است که انسان از سایر موجودات متمایز میشه یعنی علاوه بر جسم و جان و بدن برزخی که داره دارای یک روح آسمانی و ملکوتی هم هست و اون نیرویی که به خودش شعور داره و به خودش آگاهی داره و در پی شناخت خود هست همان روحشه که جوهر وجودش رو تشکیل میده و وقتی که وارد جسمش میشه وارد عالم حسی میشه از طریق حواس پنجگانه به عالم خارج ارتباط برقرار میکنه نسبت به معرفت ذاتی نسبت به خویشتن خویشش دچار غفلت میشه و چنان که تعریف کردیم عرفان بازیابی معرفت فطری نسبت به خویشتن خویش هست
یعنی انسان کامل کسی است که به جایی رسیده که زنگار از روی قلبش کنار رفته و به یک کمالی که رسیده قلبش آئینه ای شده که بازتاب حقایق جهان رو درک میکنه؟
همچنانکه یادآوری کردیم مولانا میفرماید
آئینه ات دانی چرا غماز نیست؟
زان که زنگار از رخش ممتاز نیست
رو تو زنگار از رخ آن پاک کن
بعد از آن نور را ادراک کن
این پرده های غفلت مانند زنگار مانند غبار مانند یک حجاب تیره و تاریکه که روی صفحه آئینه قلب افتاده و چشم باطن و چشم سوم ، چشم جان بین وقتی به درون نگاه میکنه نور و روشنایی نمیبینه. در نتیجه سلوک عبارت است از کنار زدن این پرده غفلت و قرار دادن آئینه دل در برابر پرتو پروردگار تعالی و دریافت انوار غیبی و اونوقت چشم دل به نور غیبی روشن میشه و میگه
منم که دیده به دیدار دوست کردم باز
چه شکر گویمت ای کار ساز بنده نواز
یعنی نور خدا رو در آئینه دلش مشاهده میکنه و بعد که بیشتر اون سرمه غیبی به چشمش باطنش کشیده میشه و بصیرت بصر درونی اش بیشتر میشه اون نور خداوند رو در وجود هر موجودی مشاهده میکنه و اون وقت میگه
به هر چه مینگرم صورت تو میبینم
نهانی از همه عالم زبس که پیدایی
و به همه چیز احساس محبت پیدا میکنه و میگه
به جهان خرم از آنم که جهان خرم از اوست
عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست
ادامه توضیحات مطلب مجاز نمیباشد.
برای دریافت کامل متن به لینک زیر مراجعه فرمایید
Facebook: 499829203470527
11 سال پیش
در تاریخ 1392/11/22 منتشر شده
است.
4,916
بـار بازدید شده