هيچ کس هُشیار نیست...

غزل زيبايی از مولانا جلال الدين با صدای پيرايه يغمايی سه نکته برای علاقه مندانی که اين پُست را مورد لطف خود قرار می دهند: *نکته ی اول : در بيشتر نسخه ها مصراع اول بیت اول به جای «قطّار، با تشدید به روی حرف ط» کلمه (اقطار ) آمده که درست نيست. *نکته ی دوم : در بيشتر نسخه ها در مصراع دوم بیت چهارم به جای کلمه ی «وهم»،کلمه ی (خاک) آمده که آن هم درست نيست ( روح مست و عقل مست و وهم مست، اسرار مست). *نکته ی سوم : این غزل چهارده بیت دارد که در کتاب دو جلدی دکتر شفيعی کدکنی شش بیت از آن حذف شده است . . و اکنون تمامی غزل: ساربانا ! اشتران بين سر به سر قطّار مست میر مست و خواجه مست و یار مست اغیار مست باغبانا رعد مطرب ابر ساقی گشت و شد؛ باغ مست و راغ مست و غنچه مست و خار مست آسمانا چند گردی گردش عنصر ببین آب مست و باد مست و خاک مست و نار مست حال صورت این چنین و حال معنی خود مپرس روح مست و عقل مست و وهم مست، اسرار مست رو تو جبّاری رها کن خاک شو تا بنگری ؛ ذره ذره خاک را از خالق جبار مست تا نگویی در زمستان باغ را مستی نماند مدتی پنهان شده ست از دیده مکّار مست بیخ‌ های آن درختان می نهانی می‌خورند روزکی دو صبر می‌کن تا شود بیدار مست گر تو را کوبی رسد از رفتن مستان مرنج با چنان ساقی و مطرب کی رود هموار مست ساقیا باده یکی کن چند باشد عربده؟ دوستان ز اقرار مست و دشمنان ز انکار مست باد را افزون بده تا برگشاید این گره باده تا در سر نیافتد کی دهد دستار مست بخل ساقی باشد آن جا، یا فساد باده‌ها هر دو ناهموار باشد، چون رود رهوار مست روی‌های زرد بین و باده گلگون بده زانک از این گلگون ندارد بر رخ و رخسار مست باده‌ای داری خدایی، بس سبک خوار و لطیف زان اگر خواهد بنوشد روز صد خروار مست شمس تبریزی به دورت هیچ‌کس هشیار نیست کافر و مؤمن خراب و زاهد و خمّار مست