اکبر گلپایگانی ـ سوختە دلان ـ ژێرنووسی کوردی ـAkbar golpayegani

غەزەل: عماد خراسانی
وەرگێڕان: موسلیم جەلال
ــــــــــــــــــــــــــ
پیش ما سوختگان مسجد و میخانه یکـیست
حرم و دیر یکی، سبحه و پیمانه یکیست

هر کسی قصه‌ی شوقش به زبانی گوید
چون نکو می‌نگرم حاصل افسانه یکیست

اینهمه جنگ و جدل حاصل کوته‌نظری است
گر نظر پاک کنی کعبه و بتخانه یکیست

ره‌ی هرکس به فسونی زده آن شوخ ار نه
گریه‌ی نیمه شب و خنده‌ی مستانه یکیست

گر زمن پرسی از آن لطف که من می‌دانم
آشنا بر در این خانه و بیگانه یکیست

هیچ غم نیست که نسبت به جنونم دادند
بهر این یک دو نفس عاقل و دیوانه یکیست

اینهمه قصه ز سودای گرفتاران است
ور نه از روز ازل دام یکی،دانه یکیست

عشق آتش بود و خانه ‌خرابی دارد
پیش آتش دل شمع و پر پروانه یکیست

گر به سر حد جنونت ببرد عشق«عماد»
بی‌وفـایی و وفاداری جانانه یکیست
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
لای ئێمەی سوتاوان مزگەوت و مەیخانە یـــەکن
حەرەم و کلیسا یەکن ، تەسبێح و پەیمانە یەکن

هەرکەسێ چیرۆکی شەوقی خــۆی بە زوبان ووت
چونکی جوان بینیم ئەمن ئەنجامی ئەفـسانە یەکە

ئەو هەموو جەنگ و جەدەلە هەمووی کورتبینییە
ئــەگەر ڕوانــین پـاک بێت کـەعبە و بتخانە یـــەکن

ڕێگەی هەرکەس بە ئەفسانە گەیشت خۆشی لەوەیە؛
گریانی نیوەشەوی زاهید و خـەندەی مەستان یـــەکن

ئەگەر لوتفی ئەو لەمن دەپرسی، ئەوەندەی دەزانم
ئـــاشنا و بـــێگانە لە بەردەرکــی ئــەو یــەکــن

هیچ جێی غەم نــیە کە بە شــێتی گــــەیشتــم
لە هەر لابێت دوو نەفەسە ، عاقڵ و دێوانە یەکن

ئەم هەموو باس و خواسە لە ئاژاوەی گرفتارانە
ئـەگەرنا لە ڕۆژی ئـەزەل داو یـەکە و دانە یـەکە

عــەشق ئـاگرێک بــوو مــاڵوێرانی لە دوو بوو
بـۆ ئاگر دڵی شەمـع و پــەڕی پەروانە  یـــەکن

ئەگەر شێتی تا بەردی ئەلحەدت ببات"عیماد"
بێ و وەفایی و وەفاداری جانان هەر یەکن .