Yalda night شب یلدا و هر آنچه در مورد بلندترین شب سال نمیدانیم
6.4 هزار بار بازدید -
5 سال پیش
-
شب یلدا و هر آنچه
شب یلدا و هر آنچه در مورد بلندترین شب سال نمیدانیم
دوست عزیز اگر تازه به کانال ما پیوستین حتما کانال رو سابسکرایب کنید و علامت زنگوله رو بزنید تا از ویدیو های جدید ما مطلع شوید
ممنون از تماشای ویدئو ها، لایک و نظرات شما انگیزه ی ادامه مسیر ماست
https://www.seevid.ir/fa/result?ytch=UCkVx
Yalda night
مراسم «شب یَلدا» یا «شب چلّه» یکی از کهن‌ترین جشن‌های ایرانی است.
اجداد ما این شب را تا به صبح به جشن و پایکوبی به گرد آتش می‌پرداختند؛
هرچند که زندگی ماشینی و گرفتاری‌های روزمره ، موجب ایجاد فاصله میان مردم ایران با سنت‌ها و آیین‌های گذشته شده،
اما هنوز هم از سنت‌های ویژه‌ی ایران باستان در ایامی مانند شب یلدا در ایران امروز یا هر کجا که ایرانی باشد
با گرد هم آمدن و شب نشینی اعضای خانواده و اقوام در کنار یکدیگر برگزار می‌شود.
در آیین شب یلدا ، بزرگان با داستان سرایی و شاهنامه و حافظ خوانی، کوچک‌تر‌ها را بر سر ذوق می‌آورند.
همچنین خوردن آجیل مخصوص، هندوانه، انار و شیرینی و میوه های گوناگون
که همه جنبه‌ی نمادی دارند و نشانه‌ی برکت، تندرستی، فراوانی و شادکامی هستند.
در این جشن، طی شدن بلندترین شب سال و به دنبال آن بلندتر شدن طول روزها در نیم‌کرهٔ شمالی، که مصادف باانقلاب زمستانی است،
گرامی داشته می‌شود. یلدا به زمان بین غروب آفتاب از ۳۰ آذر (آخرین روز پاییز) تا طلوع آفتاب در اول ماه دی (نخستین روز زمستان) گفته می‌شود.
واژه «چلّه» نیز برگرفته از چهل و مخفف «چهله» و صرفاً نشان‌دهنده گذشت یک دوره زمانی معین (و نه الزاماً چهل روزه) است.
اجداد ما بر اثر تجربه و گذشت زمان توانستند
کارها و فعالیت‌های خود را با گردش خورشید و تغییر فصول و بلندی و کوتاهی روز و شب و جهت و حرکت و قرار ستارگان تنظیم کنند.
چله بزرگ از یکمین روز دی ماه (خرم روز) تا دهم بهمن که است به طول می‌انجامد
وبه دلیل اینکه شدت سرما بیشتر است، آن را چله بزرگ می‌نامند
آنگاه چله کوچک فرا می رسد که از دهم بهمن تا بیستم اسفند به طول می‌انجامد و سرما کم کم کاسته می‌شود.
یلدا برگرفته از واژه‌ای سریانی به معنای «زایش» و «تولد» است.
ایرانیان باستان با این باور که فردای شب یلدا با دمیدن خورشید، روزها بلندتر می‌شوند و تابش نور ایزدی افزونی می‌یابد،
آخر پاییز و اول زمستان را شب «زایش مهر» یا «زایش خورشید» می‌خواندند و برای آن جشن بزرگی برپا می‌کردند
و از این رو به دهمین ماه سال دی (دی در دین زرتشتی به معنی دادار و آفریننده) می‌گفتند که ماه تولد خورشید بود.
کریسمس مسیحیان نیز ریشه در همین اعتقاد دارد.
در فرهنگ اوستایی، سال با فصل سرد شروع می‌شد و در اوستا، واژه «سَرِدَ» یا «سَرِذَ» که مفهوم «سال» را افاده می‌کند،
خود به معنای «سرد» است و این به معنی بشارت پیروزی روشنی بر تاریکی است.
ابوریحان بیرونی از این جشن با نام «میلاد اکبر» نام برده و منظور از آن را «میلاد خورشید» دانسته‌است.
در کتاب آثارالباقیه بیرونی از روز اول دی ماه، با عنوان «خور» نیز یاد شده‌است
و در قانون مسعودی نسخه موزه بریتانیا در لندن، «خُره روز» ثبت شده، اگرچه در برخی منابع دیگر «خرم روز» نامیده می‌شود.
فردوسی به استناد منابع خود، یلدا و «خور روز» را به هوشنگ از شاهان پیشدادی ایران نسبت داده است.
خورروز در ایران باستان روز برابری انسان‌ها بود؛ در این روز همگان از جمله پادشاه لباس ساده می‌پوشیدند تا یکسان به نظر آیند
و کسی حق دستور دادن به دیگری نداشت و کارها داوطلبانه انجام می‌گرفت نه تحت امر.
در این روز جنگ کردن و خونریزی حتی کشتن گوسفند و مرغ ممنوع بود؛ این موضوع را نیروهای متخاصم با ایرانیان نیز می‌دانستند
و در جبهه‌ها رعایت می‌کردند و خونریزی به طور موقت متوقف می‌شد و بسیار دیده شده که همین قطع موقت جنگ به صلح طولانی و صفا تبدیل شده است.
در این روز بیشتر از این رو دست از کار می‌کشیدند که نمی‌خواستند احیاناً مرتکب کاربدی شوند
که آیین مهر ارتکاب هر کار بد کوچک را در روز تولد خورشید گناهی بسیار بزرگ می‌شمرد.
ایرانیان به سرو به چشم مظهر قدرت در برابر تاریکی و سرما می‌نگریستند و در خورروز در برابر آن می‌ایستادند
و عهد می‌کردند که تا سال بعد یک سرو دیگر بکارند.
بنابر یک سنت دیرینه آیین مهر شاهان ایرانی در روز اول دی ماه تاج و تخت شاهی را بر زمین می گذاشتند
و با جامه ای سپید به صحرا می رفتند و بر فرشی سپید می نشستند.
دربان‌ها و نگهبانان کاخ شاهی و همه‌ی برده‌ها و خدمتکاران در سطح شهر آزاد شده و به سان دیگران زندگی می‌کردند.
رئیس و مرئوس، پادشاه و مردم عادی همگی یکسان بودند. البته درستی این امر تایید نشده و شاید افسانه‌ای بیش نباشد.
ایرانیان در این شب باقی مانده میوه‌‌هایی را که انبار کرده بودند به همراه خشکبار و تنقلات می‌خوردند
و دور هم گرد هیزم افروخته می‌نشستند تا سپیده دم بشارت روشنایی دهد .
نکته زیبا و بیادماندنی بلندترین شب سال در این است که همه ایرانیان اعم از فارس، ترک، کرد، لر، بلوچ و عرب
شب یلدا را شب جشن، شادی، دور هم‌نشینی، مهرورزی، دوستی و صداقت می‌دانند.
یلدا، پاسداشت فرهنگ و سنت‌های خوب ایرانی است:
در کنار هم بودن و مهمان هم بودن و کنار هم به فردای روشن چشم داشتن،
کنار هم بودن و نیایش، کنار هم بودن و انار خوردن و حافظ خواندن، کنار هم بودن و قصه گفتن از دیروزی که رفته است
و می‌تواند چراغ راه فرزندان فردا باشد
صبح صادق ندمد تا شب یلدا نرود #شب_یلدا #shabyalda #شب_یلدا1400
دوست عزیز اگر تازه به کانال ما پیوستین حتما کانال رو سابسکرایب کنید و علامت زنگوله رو بزنید تا از ویدیو های جدید ما مطلع شوید
ممنون از تماشای ویدئو ها، لایک و نظرات شما انگیزه ی ادامه مسیر ماست
https://www.seevid.ir/fa/result?ytch=UCkVx
Yalda night
مراسم «شب یَلدا» یا «شب چلّه» یکی از کهن‌ترین جشن‌های ایرانی است.
اجداد ما این شب را تا به صبح به جشن و پایکوبی به گرد آتش می‌پرداختند؛
هرچند که زندگی ماشینی و گرفتاری‌های روزمره ، موجب ایجاد فاصله میان مردم ایران با سنت‌ها و آیین‌های گذشته شده،
اما هنوز هم از سنت‌های ویژه‌ی ایران باستان در ایامی مانند شب یلدا در ایران امروز یا هر کجا که ایرانی باشد
با گرد هم آمدن و شب نشینی اعضای خانواده و اقوام در کنار یکدیگر برگزار می‌شود.
در آیین شب یلدا ، بزرگان با داستان سرایی و شاهنامه و حافظ خوانی، کوچک‌تر‌ها را بر سر ذوق می‌آورند.
همچنین خوردن آجیل مخصوص، هندوانه، انار و شیرینی و میوه های گوناگون
که همه جنبه‌ی نمادی دارند و نشانه‌ی برکت، تندرستی، فراوانی و شادکامی هستند.
در این جشن، طی شدن بلندترین شب سال و به دنبال آن بلندتر شدن طول روزها در نیم‌کرهٔ شمالی، که مصادف باانقلاب زمستانی است،
گرامی داشته می‌شود. یلدا به زمان بین غروب آفتاب از ۳۰ آذر (آخرین روز پاییز) تا طلوع آفتاب در اول ماه دی (نخستین روز زمستان) گفته می‌شود.
واژه «چلّه» نیز برگرفته از چهل و مخفف «چهله» و صرفاً نشان‌دهنده گذشت یک دوره زمانی معین (و نه الزاماً چهل روزه) است.
اجداد ما بر اثر تجربه و گذشت زمان توانستند
کارها و فعالیت‌های خود را با گردش خورشید و تغییر فصول و بلندی و کوتاهی روز و شب و جهت و حرکت و قرار ستارگان تنظیم کنند.
چله بزرگ از یکمین روز دی ماه (خرم روز) تا دهم بهمن که است به طول می‌انجامد
وبه دلیل اینکه شدت سرما بیشتر است، آن را چله بزرگ می‌نامند
آنگاه چله کوچک فرا می رسد که از دهم بهمن تا بیستم اسفند به طول می‌انجامد و سرما کم کم کاسته می‌شود.
یلدا برگرفته از واژه‌ای سریانی به معنای «زایش» و «تولد» است.
ایرانیان باستان با این باور که فردای شب یلدا با دمیدن خورشید، روزها بلندتر می‌شوند و تابش نور ایزدی افزونی می‌یابد،
آخر پاییز و اول زمستان را شب «زایش مهر» یا «زایش خورشید» می‌خواندند و برای آن جشن بزرگی برپا می‌کردند
و از این رو به دهمین ماه سال دی (دی در دین زرتشتی به معنی دادار و آفریننده) می‌گفتند که ماه تولد خورشید بود.
کریسمس مسیحیان نیز ریشه در همین اعتقاد دارد.
در فرهنگ اوستایی، سال با فصل سرد شروع می‌شد و در اوستا، واژه «سَرِدَ» یا «سَرِذَ» که مفهوم «سال» را افاده می‌کند،
خود به معنای «سرد» است و این به معنی بشارت پیروزی روشنی بر تاریکی است.
ابوریحان بیرونی از این جشن با نام «میلاد اکبر» نام برده و منظور از آن را «میلاد خورشید» دانسته‌است.
در کتاب آثارالباقیه بیرونی از روز اول دی ماه، با عنوان «خور» نیز یاد شده‌است
و در قانون مسعودی نسخه موزه بریتانیا در لندن، «خُره روز» ثبت شده، اگرچه در برخی منابع دیگر «خرم روز» نامیده می‌شود.
فردوسی به استناد منابع خود، یلدا و «خور روز» را به هوشنگ از شاهان پیشدادی ایران نسبت داده است.
خورروز در ایران باستان روز برابری انسان‌ها بود؛ در این روز همگان از جمله پادشاه لباس ساده می‌پوشیدند تا یکسان به نظر آیند
و کسی حق دستور دادن به دیگری نداشت و کارها داوطلبانه انجام می‌گرفت نه تحت امر.
در این روز جنگ کردن و خونریزی حتی کشتن گوسفند و مرغ ممنوع بود؛ این موضوع را نیروهای متخاصم با ایرانیان نیز می‌دانستند
و در جبهه‌ها رعایت می‌کردند و خونریزی به طور موقت متوقف می‌شد و بسیار دیده شده که همین قطع موقت جنگ به صلح طولانی و صفا تبدیل شده است.
در این روز بیشتر از این رو دست از کار می‌کشیدند که نمی‌خواستند احیاناً مرتکب کاربدی شوند
که آیین مهر ارتکاب هر کار بد کوچک را در روز تولد خورشید گناهی بسیار بزرگ می‌شمرد.
ایرانیان به سرو به چشم مظهر قدرت در برابر تاریکی و سرما می‌نگریستند و در خورروز در برابر آن می‌ایستادند
و عهد می‌کردند که تا سال بعد یک سرو دیگر بکارند.
بنابر یک سنت دیرینه آیین مهر شاهان ایرانی در روز اول دی ماه تاج و تخت شاهی را بر زمین می گذاشتند
و با جامه ای سپید به صحرا می رفتند و بر فرشی سپید می نشستند.
دربان‌ها و نگهبانان کاخ شاهی و همه‌ی برده‌ها و خدمتکاران در سطح شهر آزاد شده و به سان دیگران زندگی می‌کردند.
رئیس و مرئوس، پادشاه و مردم عادی همگی یکسان بودند. البته درستی این امر تایید نشده و شاید افسانه‌ای بیش نباشد.
ایرانیان در این شب باقی مانده میوه‌‌هایی را که انبار کرده بودند به همراه خشکبار و تنقلات می‌خوردند
و دور هم گرد هیزم افروخته می‌نشستند تا سپیده دم بشارت روشنایی دهد .
نکته زیبا و بیادماندنی بلندترین شب سال در این است که همه ایرانیان اعم از فارس، ترک، کرد، لر، بلوچ و عرب
شب یلدا را شب جشن، شادی، دور هم‌نشینی، مهرورزی، دوستی و صداقت می‌دانند.
یلدا، پاسداشت فرهنگ و سنت‌های خوب ایرانی است:
در کنار هم بودن و مهمان هم بودن و کنار هم به فردای روشن چشم داشتن،
کنار هم بودن و نیایش، کنار هم بودن و انار خوردن و حافظ خواندن، کنار هم بودن و قصه گفتن از دیروزی که رفته است
و می‌تواند چراغ راه فرزندان فردا باشد
صبح صادق ندمد تا شب یلدا نرود #شب_یلدا #shabyalda #شب_یلدا1400
5 سال پیش
در تاریخ 1398/09/28 منتشر شده
است.
6,496
بـار بازدید شده