تولد سوژه‌ی انقلابی از منظر نیچه و دلوز - به‌هدایت داود معظمی - بخشی از جلسه نخست

تولد سوژه‌ی انقلابی از منظر نیچه و دلوز
به‌هدایت داود معظمی
بخشی از جلسه نخست
www.bidar.school
Instagram: ​
telegram channel: t.me/bidarschool
نیچه از متفکرانی است که با مفاهیمی چون نهیلیسم، همچنان امکان می‌دهد تا به اینجا و اکنون‌مان بیندیشیم. به زعم او نه تنها سراسرِ تاریخ عرصه‌ی فعلیتِ جلوه‌های مختلفِ نیهیلیسم است، بلکه به شکلی پیشگویانه زمانه‌ی ما اوج این ماجرا است. او از دوره‌ای سخن می‌گوید که خدا و ارزش‌های دینی سیطره داشتند، و پس از آن دوره‌ای که انسان و ارزش‌های انسان محورانه مرکز عالم شدند، که این‌ها خود دو سنخِ مختلفِ هیچ‌انگاری‌اند. اما نهایتاً از زمانه‌ی غیاب و کسوف هرگونه خواست و آرمان می‌گوید، زمانه‌ و عصر واپسین انسان‌ها، زمانه‌ی ما، عصرِ «انهدامِ بی‌کنشانه». عصری عاری از هر گونه ارزش  و خواست که مشخص نیست تا کی دوام خواهد داشت.

در این جلسات علاوه بر گفتن از زمانه‌ی عسرتی که در آن گیر افتاده‌ایم، تلاش می‌کنیم از طریق سوژه‌ی سیاسیِ نیچه‌ای دلوزی به راهی برای گریز نیز بیندیشیم؛ سوژه‌ای که به نظرمان هم حاوی امکان‌های ویژه و بی‌سابقه‌ای‌ برای گریز از وضع کنونی‌ است و هم حاوی پتانسیل‌هایی نو برای دیگربار احیا و صورت‌بندی کردن سوژه‌ی انقلابی. پتانسیل‌های ویژه‌ی این سوژه را می‌بایست از یک سو در تمایز با سوژه‌ی انقلابی مرسوم فهم کرد و از دیگرسو در تقابل قاطع‌اش با سوژه‌ی آری‌گوی پست‌مدرن، سوژه‌های آری‌گو به جهان و وضع موجود. به منظور درک سوژه‌ی سیاسی مورد نظرمان، در طی این دوره سفری مفهومی را طی خواهیم کرد، سفری که در ایستگاه‌های مختلفش به سراغ مصادیق مختلف هنری نیز می‌رویم: از بلاتار گرفته تا بکت و اورسن ولز، از مانی حقیقی گرفته تا سینماگر ایرانیِ دیگری که تنها یک فیلم ساخته، فیلمی که هر آنچه را در جلسات درباره‌ی نحوه‌ی تولد سوژه‌ی انقلابیِ نیچه‌ای دلوزی گفته‌ایم در آن بازیافته و صورت‌بندی خواهیم کرد.

جلسه‌ی اول: عصر واپسین انسان‌ها و سیطره‌ی انهدام بی‌کنشانه

جلسه‌ی دوم: ویران‌گریِ کنش‌گرانه‌ی خود به منزله‌ی اساسِ سوژه‌ی سیاسی

جلسه‌ی سوم: نه سوژه‌ی محافظه‌کارِ پست مدرن، نه سوژه‌ی انقلابیِ مرسوم

جلسه‌ی چهارم: بُدو گُلسا: تولد سوژه‌ی انقلابی در فیلم سینمایی «درساژ»  

داود معظمی متولد سال ۱۳۶۴ دانش‌آموخته‌ی دکتری در رشته‌ی فلسفه‌ی هنر از دانشگاه علامه‌ی‌ طباطبائی و کارشناسی ارشد فلسفه‌ی غرب از دانشگاه شهید بهشتی است. عنوان رساله‌ی دکتری او «سلبیت و ایجابیت در فلسفه و هنر از منظر ژیل دلوز» است که در قالب کتاب آماده‌ی چاپ است. او علاوه بر سال‌ها تدریس دانشگاهی در حوزه‌ی فلسفه، سینما و ادبیات، مقالات «علمی-پژوهشی» متعددی نیز با محوریت فلسفه‌ی ژیل دلوز و در نسبت با سینما و ادبیات به چاپ رسانده و مقالات متعددی در روزنامه‌ها و مجلات داخلی از جمله در وب‌سایت «دموکراسی رادیکال» منتشر کرده است. او سابقه‌ی سردبیری فصل‌نامه‌ی «تجربه‌ی هنر» و همینطور ساخت دو فیلم کوتاهِ «استیصال» و «ما آنجا بودیم» را در کارنامه دارد. از او آثاری در دست تهیه و چاپ است از جمله کتابی درباره‌ی جهان نمایشی و سینمایی بهرام بیضایی و همینطور کتابی درباره‌ی ژیل دلوز متشکل از یک مجموعه مقاله.