تلسکوپ جیمز وب پارادوکس فرمی را بدتر کرد دانشمندان امیدوارند که اشتباه می کنند

برخی آن را سکوت بزرگ و برخی دیگر پارادوکس فرمی می نامند. در 60 سال گذشته، چشم‌ها و گوش‌هایمان را به کیهان چسبانده‌ایم و به نشانه‌ای گوش می‌دهیم که به ما می‌گوید ما در کهکشان تنها نیستیم. و هر چه بیشتر کشف کنیم، سخت تر می شود باور کنیم که تنها هستیم. برای لحظه ای به این فکر کنید؛ حدود 2 تریلیون [2000000000000 کهکشان] کهکشان در جهان قابل مشاهده وجود دارد. هر یک از آن کهکشان ها به طور متوسط ​​100 میلیون ستاره دارند. برخی از ابرغول ها صد تریلیون ستاره دارند و کهکشان راه شیری ما به تنهایی بین 100 تا 400 میلیارد ستاره دارد. این احتمال وجود دارد که حداقل این تعداد سیاره در اطراف همه آن ستارگان و منظومه های سیاره ای پیچیده که ممکن است شبیه منظومه شمسی خودمان باشند، شناور باشند. این ما را به این سوال بزرگ می‌رساند: همه کجا هستند، و چرا تمدنی فرازمینی حتی از داخل کهکشان خودمان با ما تماس نگرفته است؟ باید تمدن های پیشرفته زیادی در آنجا وجود داشته باشد و ما باید تا الان چیزی از کسی شنیده باشیم. توضیحات احتمالی زیادی برای "سکوت بزرگ" وجود دارد، و برخی از محققان فکر می کنند که ممکن است پاسخ هایی برای این به اصطلاح پارادوکس یافته باشند. چشم کهکشان