نوید نور - مادرانه

آری، مادر جاویدان است، نامیرا و زنده در عمق سیاه‌ترین ‌و سفیدترین لحظه‌‌ها در شیرین‌ترین‌ها و تلخترین‌، طعم تجربه‌ها عشق مگر مردنی است که مادر مرده باشد؟ نه او نمرده است، چرا که من زنده‌ام و میراثدار، وارث ناب‌ترین عشق دنیا، نه الهی و نه زمینی، عشقی مادرانه او زنده است در هیجان لحظه‌هایی که انتظار صدای او را می‌کشند، تا به ذوق آیند، برایش بگویند و او بشنود، برایش گریه کنند و او دلداری دهد، برایش ناز کنند و او ناز کشد... او زنده است در کالبد مردانه من، با من چای مینوشند، میخندد، میگرید و زندگی میکند. میراث انسانگونه من، هرچه هست از اوست او نمرده است و شاید من هم نمیرم چرا که باور داشت و باور دارم که: هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق خط اول و مشق هر روز زندگی‌ام شد، هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق عشق به خودم، به هدفم، به لحظه های نابی که در اختیار دارم، به انسانها به آسمان و زمین به سیاهی و سفیدی به لحظه‌هایی که می‌آیند و جاری میشوند و من رنگشان میزنم، گاهی رنگ رنگی، گاه بی رنگ، گاهی سپید و گاهی سیاه! طومار سرنوشت، هر چه میخواهد بنویسد، از مریضخانه‌هایی که برایمان نوشت از دوری‌ها از دلتنگیها از اشکها از به خاک رفتن مادرها و چشمان همیشه اشک آلود فرزندان. بگذارید بنویسد! و من طومار تو و خود را مینویسم با قلمی سپید، بر کاغذی سیاه آنقدر مینویسم از امید از عشق ازمادر از عشقی مادر وار سپیدِ سپید تا طومار سیاه اش را شرمسار سپیدی تو کنم. فدای عشقت حتی نبودنت حضرت عشق مادر! نوید نور ۱۴ می ۲۰۲۳

• #متفرقه
• #مادر
• #روز_مادر_مبارک
• #شعر_مادر