سلوک الهی فصل دوم جلسه 5 / آیت الله جوادی آملی

ویژه برنامه #سلوک_الهی درآمدی بر عرفان عملی فصل دوم جلسه 5 تاكنون روشن شد كه فنّ شريف «اخلاق» از نفس مي‌كوشد تا به نزاهت تهذيب نفس برسد، ابزار و مسيرشان هم مشخص است؛ يعني مبدأ فاعلي, مبدأ غايي, مسير و ابزار، اين عناصر چهارگانه در فنّ «اخلاق» مشخص است. در فنّ شريف «عرفان» هم مبدأ فاعلي و مبدأ غايي و مسير و ابزار هم مشخص است. در فنّ اخلاق, شخص خود را گوينده مي‌بيند, شنونده مي‌بيند, چه اينكه زبان هم زبان اوست، با زبان خود سخن مي‌گويد, با گوش خود مي‌شنود, با چشم خود مي‌بيند؛ چه با گوش و چشم ظاهر, چه با گوش و چشم باطن؛ ولی در عرفان وقتی شخص به مقام منيع قُرب نوافل بار يافت يا منتظر است كه خدا در مقام سوم ـ كه بارها به عرضتان رسيد ـ آن دو مقام, مقام منطقه ممنوعه است؛ يعني هويّت محض، يك؛ اكتناه صفات ذات كه عين ذات است، دو؛ آن‌جا بساطت مطلقه است از يك سو و عدم تناهي است از سوي ديگر. حقيقت عيني كه مفهوم ذهني نيست، يك؛ بسيط تجزيه‌ناپذير است، دو و نامحدود است و اجتناب‌ناپذير نيست، سه؛ لذا مفهوم هيچ كسي, مشهود هيچ كسي, مقصود هيچ كسي, معقود احدي نخواهد بود. آنچه به آن نظر دارد برهان است، برهان همان را ثابت مي‌كند در مقام مفهوم. طبق بيان نوراني امام صادق(سلام الله عليه) كه مرحوم صدوق در توحيد نقل كرد ما بيش از اين مقدورمان نيست: «لَكانَ التَّوحِيدُ عَنّا مُرتَفِعا». در اخلاق, شخص همه امور را به خود اِسناد مي‌دهد و حق هم با اوست، چون بيش از اين نمي‌بيند. در عرفان, شخص به جايي مي‌رسد كه بر اساس قرب نوافل ذات اقدس الهي در مقام سوم, در فصل سوم؛ يعني مقام ظهور؛ يعني مقام وجه اللّهي؛ يعني مقام فعل؛ يعني مقام فيض, برابر حديث معروف قُرب نوافل, سمع و بصر و اعضاي ادراكي و تحريكي او مي‌شود. وقتي عارف اين مطلب را مشاهده كرد با زبان حق سخن مي‌گويد, با چشم حق مي‌بيند, هرگز خود را صاحب كار نمي‌بيند و خود را طلبكار نمي‌بيند، هر كار خيري كه انجام داد خود را بدهكارتر مي‌بيند; زيرا مي‌يابد كه با زبان ديگري حرف زد, با چشم ديگري ديد, با گوش ديگري شنيد, با دست ديگري رمي كرد كه ديگري فرمود: ﴿وَ ما رَمَيْتَ إِذْ رَمَيْتَ وَ لكِنَّ اللَّهَ رَمي﴾... . ویژه برنامه ماه مبارک رمضان سال تولید: 1393 #آیت_الله_العظمی_جوادی_آملی @a_javadiamoli_esra

• #مذهبی
• #آیت_الله_جوادی_آملی
• #سلوک_الهی
• #عرفان_عملی