آستان یار / حرم حضرت شاهچراغ(ع) / نماهنگ

انتشار مجدد / تهیه شده در روابط عمومی آستان مقدس حضرت احمد بن موسی الکاظم شاهچراغ علیه السلام https://www.aparat.com/shahecheragh بقعه و حرم حضرت احمد بن موسی الکاظم شاهچراغ علیه السلام در گذر تاریخ شیرازنامه‌ی زرکوب شیرازی که در سال 764 هجری قمری تالیف گردیده، از قدیمی ترین مأخذهایی است که آشکار شدن مرقد مطهر حضرت احمد‌بن موسی را در عهد امیر مقرب الدین مسعودبن¬بدر، بین سال‌های 623 تا 658 هجری قمری ثبت کرده است. وی می نویسد: "قبر امامزاده‌ی شریف، امیر احمد‌بن‌موسی، در میان شهر، نزدیک مسجد نو، واقع است. امیر مقربُ الدین مسعود‌بن‌بدر که از خاصگان و مقربان اتابک، ابوبکر سعد بن زنگی بوده، عمارتی در خاطر داشت و در آن جایگاه، قبری یافتند. شخص مبارک ایشان همچنان در حال اعتدال، تغییر و تبدیل در وی تأثیر نکرده، خاتمی در انگشت مبارکشان بود، احتیاط فرمودند، منقش بوده به نام العزه لله، احمد بن موسی. ائمه، افاضل، عقلا و اعیان شیراز جمع گشتند و تحقیق کرده، صورت به محضر اتابک معروض داشتند. اتابک ابوبکر، مشهدی بر آن جا ساخته و عمارتی فرموده که به مرور زمان اشتهار یافته است". نَخستین گنبد روی بقعه ایشان، به سال 623 ه.ق در همان زمان آشکار شدن مکان مرقد مطهر، توسط امیر مقرّب‌الدین‌مسعود‌بن‌بدر وزیر اتابک بنا گردیده بود که آن گنبد بزرگ، کاشی‌کاری معرق شکیلی داشته‌ و از هر جای اطراف شیراز به خوبی نمایان بوده ‌است و به منظره‌ی شیراز از دور، زیبایی و لطف خاصی بخشیده بود. پس از او، اتابک، خود رَواقی بر آن آستانه‌ی مبارک ساخت(کاراندیش و زارع، 1390: 41 به نقل از سامی، 1347: 334). در سال 744ه.ق. ملکه تاشی خاتون، مادر شاه ابو اسحاق اینجو، که بانویی نیکوکار و اهل خیرات و صدقات بود، بر مرقد احمد بن موسی بارگاه و گنبد بسیار زیبایی ساخت که دارای هفتاد و دو تَرْک به نشانه‌ی علاقه به 72 شهید کربلا، بود و از شاهکار‌های هنری و معماری قرن هشتم به شمار می رفته است و سپس مدرسه‌ی بزرگی نیز به آن افزود. (محمد زارعی، 1377: 74). درکتابهای هزار مزار، آثار العجم و شب های پیشاوَر آمده است: تاشی خاتون ، دهکده‌ی میمند، که گلزارها و گلابش بسیار معروف است را وقف آستان احمد بن موسی کرد. وی علاوه بر این، قرآنی را در 30 مجلد به خط ثلث که توسط یحیی جمالی صوفی در سال 746ه.ق کتابت شده است، به آستان احمدی وقف نمود. (عرفان منش،1386: 211 به نقل از عیسی جنید شیرازی به تصحیح دکتر نورانی وصال: 291 و فرصت الدوله:445و 448؛ سلطان الواعظین:120؛ مجلسی، ج 11: 276). بقعه و حرم حضرت احمد بن موسی الکاظم شاهچراغ علیه السلام در گذر تاریخ شیرازنامه‌ی زرکوب شیرازی که در سال 764 هجری قمری تالیف گردیده، از قدیمی ترین مأخذهایی است که آشکار شدن مرقد مطهر حضرت احمد‌بن موسی را در عهد امیر مقرب الدین مسعودبن¬بدر، بین سال‌های 623 تا 658 هجری قمری ثبت کرده است. وی می نویسد: "قبر امامزاده‌ی شریف، امیر احمد‌بن‌موسی، در میان شهر، نزدیک مسجد نو، واقع است. امیر مقربُ الدین مسعود‌بن‌بدر که از خاصگان و مقربان اتابک، ابوبکر سعد بن زنگی بوده، عمارتی در خاطر داشت و در آن جایگاه، قبری یافتند. شخص مبارک ایشان همچنان در حال اعتدال، تغییر و تبدیل در وی تأثیر نکرده، خاتمی در انگشت مبارکشان بود، احتیاط فرمودند، منقش بوده به نام العزه لله، احمد بن موسی. ائمه، افاضل، عقلا و اعیان شیراز جمع گشتند و تحقیق کرده، صورت به محضر اتابک معروض داشتند. اتابک ابوبکر، مشهدی بر آن جا ساخته و عمارتی فرموده که به مرور زمان اشتهار یافته است". نَخستین گنبد روی بقعه ایشان، به سال 623 ه.ق در همان زمان آشکار شدن مکان مرقد مطهر، توسط امیر مقرّب‌الدین‌مسعود‌بن‌بدر وزیر اتابک بنا گردیده بود که آن گنبد بزرگ، کاشی‌کاری معرق شکیلی داشته‌ و از هر جای اطراف شیراز به خوبی نمایان بوده ‌است و به منظره‌ی شیراز از دور، زیبایی و لطف خاصی بخشیده بود. پس از او، اتابک، خود رَواقی بر آن آستانه‌ی مبارک ساخت(کاراندیش و زارع، 1390: 41 به نقل از سامی، 1347: 334). در سال 744ه.ق. ملکه تاشی خاتون، مادر شاه ابو اسحاق اینجو، که بانویی نیکوکار و اهل خیرات و صدقات بود، بر مرقد احمد بن موسی بارگاه و گنبد بسیار زیبایی ساخت که دارای هفتاد و دو تَرْک به نشانه‌ی علاقه به 72 شهید کربلا، بود و از شاهکار‌های هنری و معماری قرن هشتم به شمار می رفته است و سپس مدرسه‌ی بزرگی نیز به آن افزود. (محمد زارعی، 1377: 74). گردآوری متن: مرکز پژوهشهای آستان مقدس حضرت احمد بن موسی الکاظم شاهچراغ علیه السلام

• #فرهنگ_و_هنر
• #شاهچراغ
• #حضرت_شاهچراغ_ع
• #حرم
• #امامزاده
• #شیراز