غزل 124 - حافظ - آن که از سنبل او غالیه تابی دارد

آن که از سنبلِ او غالیه تابی دارد، باز با دلشدگان ناز و عتابی دارد، از سر کشته ی خود می‌گذری همچون باد، چه توان کرد که عمر است و شتابی دارد، ماهِ خورشید نمایش ز پسِ پرده ی زلف، آفتابیست که در پیش سحابی دارد، چشمِ من کرد به هر گوشه روان سیلِ سرشک، تا سهی سروِ تو را تازه‌تر آبی دارد، غمزه ی شوخِ تو خونم به خطا می‌ریزد، فرصتش باد که خوش فکرِ صوابی دارد!

• #فرهنگ_و_هنر
• #حافظ
• #غزل
• #فریدون_فرح_اندوز
• #شعر
• #کتاب_گویا