دیوان حافظ غزلیات 5

اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است. حال دل با تو گفتنم هوس است. صحن بستان ذوق بخش و صحبت یاران خوش است. کنون که بر کف گل جام باده صاف است. در این زمانه رفیقی که خالی از خلل است. گل در بر و می در کف و معشوق به کام است. به کوی میکده هر سالکی که ره دانست. صوفی از پرتو می راز نهانی دانست. روضه خلد برین خلوت درویشان است. به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است.

• #موسیقی
• #حافظ
• #دیوان_صوتی_حافظ
• #فال_حافظ