غزل 4 - حافظ شیراز - اگر آن تُرک ِ شیرازی به دست آرد دل ِ ما را

اگر آن تُرک ِ شیرازی به دست آرد دل ِ ما را به خال ِ هندو یَش بخشم سمرقند و بُخارا را. بده ساقی می ِ باقی، که در جَنَّت نخواهی یافت کنار ِ آب ِ رکناباد و گل‌گشت ِ مصلّا را. # فغان! ک‌این لولیان ِ شوخ ِ شیرین کار ِ شهرْآشوب چنان بردند صبر ِ دل، که تُرکان خوان ِ یغما را! من از آن حسن ِ روزافزون که یوسف داشت، دانستم که عشق از پرده‌یِ عصمت برون آرد زلیخا را! زِ عشق ِ ناتمام ِ ما، جمال ِ یار مُستغنی‌ست به آب و رنگ و خال و خط چه حاجت رو یِ زیبا را؟ # بَدَم گفتی و خُرسند اَم. عفاک اللَه! کَرَم کردی! جواب ِ تلخ می‌زیبد لب ِ لعل ِ شکرخا را. نصیحت گوش کن جانا، که از جان دوستَر دارند جوانان ِ سعادت‌مند پند ِ پیر ِ دانا را: حدیث ِ مُطرب و مِی گوی و راز ِ دهر کم‌تر جوی که کَس نگشود و نگشاید به حکمت این معمّا را. # غزل گفتی و دُر سُفتی، بیا و خوش بخوان حافظ که بر نظم ِ تو افشانَد فلک عِقْد ِ ثُریّا را. غزل 4 از کتاب حافظ شیراز احمد شاملو اجرا: سهیل قاسمی

• #فرهنگ_و_هنر
• #حافظ
• #حافظ_شیراز
• #سهیل_قاسمی
• #ستیغ