شرح غزل شماره 1373 دیوان کبیر / دکتر علی حاجی بلند

هان ای طبیب عاشقان دستی فروکش بر برم تا بخت و رخت و تخت خود بر عرش و کرسی بر برم بر گردن و بر دست من بربند آن زنجیر را افسون مخوان ز افسون تو هر روز دیوانه ترم خواهم که بدهم گنج زر تا آن گواه دل بود گر چه گواهی می‌دهد رخسارهٔ همچون زرم ور تو گواهان مرا رد می کنی ای پرجفا ای قاضی شیرین قضا باری فروخوان محضرم بی‌لطف و دلداری تو یا رب چه می لرزد دلم در شوق خاک پای تو یا رب چه می گردد سرم

• #تحصیلات_و_یادگیری
• #شمس_و_مولانا
• #عرفان_اسلامی
• #مولانا_جلال_الدین_محمد_بلخی
• #مولانا_دیوان_شمس