ديوان حافظ غزليات 22

دوش مي‌آمد و رخساره برافروخته بود. يک دو جامم دي سحرگه اتفاق افتاده بود. گوهر مخزن اسرار همان است که بود. ديدم به خواب خوش که به دستم پياله بود. به کوي ميکده يا رب سحر چه مشغله بود. آن يار کز او خانه ما جاي پري بود. مسلمانان مرا وقتي دلي بود. در ازل هر کو به فيض دولت ارزاني بود. کنون که در چمن آمد گل از عدم به وجود. از ديده خون دل همه بر روي ما رود.

• #موسیقی
• #حافظ
• #دیوان_صوتی_حافظ
• #فال_حافظ