غزل 6 حافظ - به ملازمان سلطان که رساند این دعا را

به ملازمان ِ سلطان که رسانَد این دعا را که به شکر ِ پادشاهی ز ِ نظر مَران گدا را ز ِ رقیب ِ دیوسیرت به خدا یِ خود پناه‌اَم مگر آن شهاب ِ ثاقِب مددی دهد خدا را مُژه‌یِ سیاه‌ات ار کرد به خون ِ ما اِشارت زِ فریب ِ او بی‌اندیش و غلط مَکُن نگارا دل ِ عالَمی بسوزی چو عذار برفروزی تو از این چه سود داری که نمی‌کُنی مُدارا همه شب در این امید م که نسیم ِ صبح‌گاهی به پیام ِ آشنایان بنوازد آشنا را چه قیامت است جانا که به عاشقان نمودی؟ دل و جان فدا یِ روی‌ات بنما عذار ما را

• #فرهنگ_و_هنر
• #حافظ_شاعر
• #حافظ
• #هرروزباحافظ
• #سهیل_قاسمی
• #کتاب_گویا