مراحل تولید کارت های اعتباری و بانکی

فرآیند تولید بدنه کارت در اصل، بدنه کارت های هوشمند را می توان به سه روش مختلف تولید کرد . این سه روش، از نظر ماندگاری کارت، کیفیت سطح و تعداد و نوع اجزای عملکردی که می توان در کارت جای داد، با یکدیگر تفاوت دارند. در ادامه هریک از این روش ها به اختصار تشریح خواهد شد. کارت های تک لایه ساختار تک لایه ای، که شامل تک فویلی به ضخامت ۸۰۰ میکرو متر است، را می توان نوع ساده شده ای از ساختار چند لایه در نظر گرفت. تولید کارت های تک لایه ای کم هزینه تر بوده، اما کارت های تولیدی دارای دوام کمتری در مقایسه با کارت های چند لایه هستند و به علاوه امکان اضافه کردن اجزای عملکردی کمتری به کارت وجود دارد.برای مثال، کارت های تک لایه را نمی توان برای محافظت موارد چاپ شده روی سطح کارت در برابر خش، با استفاده از پوشش های شفاف مناسب چندلایه کرد. کارت های چند لایه در این روش برای تولید بدنه کارت، چندین فویل پلاستیکی به صورت حرارتی به یکدیگر متصل می شوند. به فرایند اتصال فویل ها از طریق گرما و فشار بالا، چندلایه کردن گفته می شود. ضخامت فویل های مرکزی مورد استفاده برای شکل دادن بخش درونی کارت در گستره ۱۰۰ تا ۶۰۰ میکرومتر است، در حالی که ضخامت فویل های پوششی در گستره ۲۵ تا ۳۰۰ میکرومتر است. در این نوع از کارت ها آزادی عمل در طراحی بیشتر است. افزون بر آن، این نوع از کارت ها بسیار بادوام بوده، همچنین امکان داخل سازی ویژگی های امنیتی در میان فویل ها وجود دارد.در این نوع کارت ها تعداد لایه ها بسیار متغیر است و به الزامات مورد نیاز بستگی دارد. تاکنون، کارت هایی تا ۹ لایه نیز تولید شده اند . یکی از مهمترین الزامات طراحی در مورد این نوع از کارت ها این است که این کارت ها میبایست نسبت به لایه مرکزی متقارن باشند. در غیر این صورت، امکان تاب برداشتن کارت، وجود دارد. روش دیگری برای تولید کارت های چند لایه، استفاده از فیلم های کواکسترود شده به جای چندلایه کردن فویل هاست. فویل های کواکسترود شده از دو یا سه نوع مختلف از پلاستیک تشکیل شده اند که در طی اکستروژن درحالی که در حالت پلاستیکی یا مایع بوده اند، به هم اتصال یافته اند. ضخامت کلی این نوع از فویل ها در گستره ۲۰ تا ۲۰۰ میکرومتر است. فویل هایی با خواص مختلف را می توان از طریق به کارگیری ترکیب های مناسب از پلاستیک ها به دست آورد. روش کواکستروژن، امکان کاهش تعداد لایه های کارت های چند لایه ای را با حفظ خواص کلی تقریباً درحد کارت های چند لایه ای تهیه شده به روش های مرسوم، فراهم می آورد. کارت های تولید شده به روش قال بگیری تزریقى سومین روش برای تولید بدنه کارت های پلاستیکی، روش قالب گیری تزریقی است. این روش به تهیه کارت های تک لایه با همه مزایا و معایب آن منجر می شود. هرچند، تفاوت های کوچک، ولی مهمی در این زمینه وجود دارد. اکثر کارت های تولید شده به روش قالب گیری تزریقی از هستند، زیرا این پلیمر برای این فرایند کاملا ABS جنس مناسب است. با قرار دادن یک فویل نازک چاپ شده )با ضخامت تقریبا ۸۰ میکرومتر( در قالب، می توان مستقیما در طی فرایند قالب گیری، عمل چاپ را روی سطح کارت انجام داد. اگر چه این روش، که به برچسب گذاری درون قالبی معروف است، در مقایسه با چاپ )In-Mold Labeling( افست یا اسکرین، در زمینه طراحی و جوهرهای چاپ، دارای محدودیت های خاصی است، اما از این نظر که می توان یک مرحله از فرایند تولید، یعنی انجام عمل چاپ با استفاده از دستگاه جداگانه، را حذف کرد، ارزشمند است. ویژگی دیگر این روش آن است که می توان حفره مربوط به قرارگیری تراشه را در همان فرایند قالب گیری ایجاد کرد. بنابراین، نیازی به فرایند سوراخ کاری بعد از تولید کارت نیست. دستگاه های قالب گیری تزریقی نوعی توانایی تولید حدودا ۳۰۰۰ کارت در ساعت را با استفاده از قالب چهار حفره ای یا در حدود ۵۲۰۰ کارت در ساعت را با استفاده از قالب هشت حفره ای دارند

• #فناوری_و_رایانه
• #کارت_هوشمند
• #کارت_بانکی
• #مراحل_تولید_کارت_اعتباری
• #کارت_های_تماسی
• #کارت_های_غیر_تماسی