تصویرنوشت: کودک-فیلسوف افلاطونی

ذهن «بچه»، ذهن واقعی است که «دنیا» را جدی نمی‌گیرد و به فراسوی «دنیا» نظر می‌کند. این یک «ذهن زیبا» است. Jason Jameson, Buddi, 2020. علی‌الاصول و بر مبنای یک دید افلاطونی به هستی، همواره، تضاد و تعارضی هست، بین آنچه ذهن خلاق و آگاه «کودک» از دنیا می‌خواهد، و «دنیا»یی که در مقابل تسخیر «ذهن زیبا» مقاومت می‌کند. و بزرگ اثر هنری باید در پی آن باشد تا به «ذهن زیبا»، قدرت اخلاق و حقیقت «خیر» را گوشزد کند تا او توش و توان اراده خود را بر ضد محدودیت‌های «دنیا» به کار اندازد. اگر برخورد مردم غم‌زده، در مقابل عوامل غم‌انگیز، شکل تناقضات و مسائلی حل نشدنی به خود بگیرد، در آن صورت، شخص ممکن است سرچشمه‌ی این تناقضات و مسائل را به ناتوانی خود برگرداند، و به همین خاطر، احتمالاً، به عقب‌نشینی دست بزند. ولی ذهن «بچه» از این عقب‌نشینی مبراست. ذهن کودک-فیلسوف افلاطونی، نیرومند است، چرا که در مرز میان ظاهر و واقعیت «بازی» و در واقع «زی و زندگی» می‌کند؛ این «بازی» نیست، بلکه همان زندگی واقعی است، با اطمینان معینی نسبت به قابلیت خویشتن برای به کار گرفتن «دنیا» در فایق آمدن به محدودیت‌های خود «دنیا». از نظر کودک-فیلسوف، امکانی برای فریب خوردن از دنیا وجود ندارد، چرا که او هنوز جاهل نشده و «دنیای دنی» را جدی نگرفته است، و واقعیت هم دقیقاً همین، و حق به جانب کودک است. این ذهنیت فراواقعیت‌باور نزد کودک-فیلسوف افلاطونی، نحوی التفات اختیاری در مقابل دنیاست، که از برداشتی حکیمانه، خداداده، و دست‌نخورده نسبت به دنیا برمی‌خیزد. در اثر هنری افلاطونی، ما با حالتی از تعلیق ناباوری روبه‌روییم که نمی‌توان آن را با اصطلاحات ساده‌ای نظیر واقعیت یا خیال، باور یا ناباوری توضیح داد. ذهن کودک-فیلسوف افلاطونی، می‌تواند در هنر گذر به واقعیت و خروج از آن ماهر شود. این، چیزی از قبیل توهم نیست. در یک سطح عمیق‌تر، قضیه این است که این شهودهای کودکانه، در بر گیرنده‌ی جهان ظاهری بالقوه‌ای هستند که می‌توان به شیوه‌ای اختیاری و فعال و خلاقانه، به درون آن وارد شد. کلیدواژگان: فیلوجامعه‌شناسی، فیلوویدئو، کودک-فیلسوف، افلاطون، فلسفه هنر مأخذ:فیلوویدئو هو العلیم

• #فرهنگ_و_هنر
• #فیلوجامعهzwnjشناسی
• #فیلوویدئو
• #کودک
• #فیلسوف
• #افلاطون