پادکست 10: بازی بزرگ

اگر به یک پدر یا مادر بگویید که سنگی یا شمشیری از آسمان می افتد و او باید انتخاب کند که بر سر خودش فرود آید یا فرزندش، مسلما بدون شک و تردید و بدون هیچ مکث و درنگی خود را انتخاب می کند تا فرزندش در امان باشد. بعبارتی در این دنیا پدر و مادر ها هرگاه لازم باشد، خود را فدای فرزندان خود می کنند. اما آیا در آن دنیا نیز اینگونه است؟ خداوند متعال در سوره مبارکه معارج آیات ده به بعد می فرمایند گناهکاران وقتی عذاب روز جزا را می بینند آرزو می کنند ای کاش می شد فرزندان خود را بجای خودشان در آتش بیاندازند و آنها را فدای خود کنند‌ و نه تنها فرزندان بلکه تمامی قبیله و انسانهای دنیا را فدا کنند تا خود در امان باشند. و این نشان می دهد که موضوع چقدر جدی و خطرناک است. درصورتیکه اکثر ما انسانها در این بازی بزرگ مشغول و سرگرم اسباب بازهایی شده ایم که دور خود جمع کرده ایم. یک کودک در ابتدا به اسباب بازیهای کوچک خود دلبسته می شود و هر چه بزرگتر می شود اسباب بازیهای او نیز بزرگتر و پیچیده تر می شوند. از یک عروسک و ماشین ساده شروع می شود. بعد عروسک ها و ماشین های بزرگتر. بعد ماشین کنترلی و برقی و بعد دوچرخه واقعی و ماشین واقعی و ‌همینطور به دنبال اسباب بازی های جدید می رود و تا مدتی به آنها دل می بندد و با آنها به نوعی بازی می کند و سرگرم آنها می شود تا لحظه ای که بانگ رحیل او به صدا در آید و آنگاه وقتی به عقب نگاه می کند و گذشته خود را می نگرد تازه می فهمد این دنیا چه بازی بزرگ و پیچیده و پر زرق و برقی بوده و او تنها مشغول بازی و سرگرمی بوده و اسباب بازیهای خود را تغییر داده و در واقع هیچ وقت بزرگ نشده است. البته این اسباب بازیها برای هر کس متفاوت است. ممکن است برای یکی میز و صندلی باشد و برای یکی مثل بنده کوچک و مختصر و ناچیز هم ادای بزرگان و فهمیده ها را درآورن باشد یا خودنمایی. پس باید دید ما مشغول چه بازی شده ایم و به چه اسباب بازی هایی دل بسته ایم.

• #مذهبی
• #دنیا
• #بازی
• #فریب
• #مادر
• #خدا