غزل 32 - سعدی - معلمت همه شوخی و دلبری آموخت

معلّم‌ات همه شوخی و دلبری آموخت جفا و ناز و عتاب و ستم‌گری آموخت غلام ِ آن لب ِ ضحّاک و چشم ِ فتّان‌ام که کید ِ سحر به ضحّاک و سامری آموخت تو بت چرا به معلم روی؟ که بت‌گر ِ چین به چین ِ زلف ِ تو آید به بت‌گری آموخت هزار بلبل ِ دستان‌سرا یِ عاشق را بباید از تو سخن‌گفتن ِ دری آموخت برفت رونق ِ بازار ِ آفتاب و قمر از آن که رَه به دکان ِ تو مشتری آموخت همه قبیله‌ی من عالمان ِ دین بودند مرا معلم ِ عشق ِ تو شاعری آموخت مرا به شاعری آموخت روزگار آن‌گه که چشم ِ مست ِ تو دیدم که ساحری آموخت

• #فرهنگ_و_هنر
• #سعدی
• #غزل
• #شعر
• #دکلمه
• #کتاب_گويا