پرسه در کتاب و مقالات (محمد طاها) کار و فراغت ایرانیان
30 بار بازدید -
3 سال پیش
-
*مشکلات کار در ایران*
هر
*مشکلات کار در ایران*
هر کس به هر مقامی منصوب می شود زیر دستان خود را از نزدیکانی برمی گزیند که کاملا گوش به فرمان اند.پاداش گوش به فرمان بودن در اختیار گرفتن فرصت فساد یا برخورداری از،رانت اقتصادی است.
ما ایرانیان نسبت به فساد موضع طرد آمیزی نداریم و فساد هرچه گسترده ترباشد به آن کوشاتریم این چنین است فردی فکر می کند می تواند از طریق فساد یک روزه، ثروتمند شود.
ما،در هر کار و فعالیتی که به آن مشغولیم-مهم نیست چه کار و فعالیتی باشد، از کار کردن طفره می رویم یا در کاری که برعهده داریم،سمبل کاریم.در زحمت و اشتغال به میزانی فعال ایم که کسی از ما باز خواست نکند.
در محیط کار خود آکنده از حسادت ایم،موفقیت هر فردی در کار و فعالیت اش تنفر ما را برمی انگیزد این حسادت، ریشه در ناتوانایی مان در کار بی اشتیاقی مان به آن دارد.از ناکامی دیگران در کار و فعالیت شان بیشتر خوشحالیم تا از موفقیت فردی خودمان.
ثروت مطمئن ترین تلاش برای دستیابی به امنیت در زندگی شخصی و خصوصی بوده است. در این حال همه تلاش فرد به پول در آوردن معطوف می شود،در چنین وضعی دیگر کارها ماهیت و ارزش ندارد.
ایرانی دلش می خواهد پول فراوان به چنگ آورد،بدون اینکه فکر کند از چه محلی به دست می آید.
در ایران مهم این نیست که فرد در هر جایگاه سلسله مراتب اجتماعی که قرار دارد چه کار می کند بلکه مهم این است که در این جایگاه با آنان که در مورد کار او تصمیم می گیرند چه نوع رابطه ی شخصی دارد.
یک جنبه دیگر شخصی کار کردن در میان ما این است که هرکس در هر جایگاهی که کار می کند می کوشد کارش را به گونه ای سامان دهد که فقط خودش از آن سر در بیاورد.
این ترفندی است برای غیر قابل جایگزین شدن و از این طریق، ایمن داشتن موقعیت شغلی خود. وقتی فردی به مرخصی می رود همه کارها برزمین می ماند.
*یکی از معایب حامی پروری در محیط کار:*
وقتی موقعیت هر فرد در محیط کار به قدرت حامی آن بستگی داشته باشد هر تزلزلی در قدرت حامی، موقعیت او را به مخاطره می اندازد.از این رو هر فرد در محیط کار بیش از آن که دغدغه ی کار خود را داشته باشد پیوسته نگران و جویای موقعیت حامی اش است. دوست صاحب نفوذ در محیط کار داشتن کار نکردن و موفق بودن است ما باید حساب کار و رفاقت را از هم جدا کنیم.
مسئولیت ناپذیری، تنبلی، کم کاری، ما مورد توجه تقریبا همه ناظران خارجی بوده است. ایرانیان برای وقت ارزشی قائل نیستند.
از مهمترین معایب، به تعلل و ناتوانی آن ها در مواجهه با مشکلات است. ایرانیان با کمال میل با هر پیشنهادی که باعث عقب افتادن کارها و بی نتیجه شدن تصمیمات شود موافقت می نمایند. اگر جلسه ای ساعت 4 تشکیل شود کار خود را در ساعت 5 شروع می کنند. تعطیلات بیشمار، خوابیدن نیمروز دو دلی و تعلل.
ایرانیان تبحر زیاد در امروز و فردا کردن کارها دارند ما آدم های دقیقه نود هستیم،دقیقه ای که در آن، کار و فعالیت با کمترین دقت و بیشترین شتابزدگی به پایان می رسد. یکی از دلایل شکست همین فقط به اتکای شانس می توان در دقیقه نود برد.
در ایران ما، چه بسیار آماده ایم تا در حوزه ی کار وفعالیت دستاوردهای دیگران را به نام خود جا بزنیم فرقی نمی‌کند که این دستاوردها در حوزه کار فکری و خدماتی باشد یا تولید مادی هر یک از ما می تواند نگران این امر باشد که نتیجه ی دستاوردش در کار نصیب رئیس اش شود این یک صورت نوین غارت گری یگدیگر است. پبامدش به گسترش بی اعتمادی در محیط کار، تظاهر به کار را به جای کار می نشاند.
3 سال پیش
در تاریخ 1400/12/25 منتشر شده
است.
30
بـار بازدید شده